2,5 jaar geleden werd Koen Van Impe voor de allereerste keer vader. Hij had het op die leeftijd al niet meer durven dromen, maar met de komst van zijn dochter is zijn leven nu compleet. Zijn band met zijn vader was niet fantastisch en hij wil het zelf alleen maar beter doen.

“Weet je, hoe ouder ik word, hoe meer ik m’n vader vergeef. Toen ik 16 was vond ik hem een ouderwetse zak. Hij kon soms plots verdwijnen, zomaar uit het niets. Maar nu herinner ik me toch hoe hij dan traag met z’n auto voorbij ons huis reed om mij te zien spelen in de tuin en me een cadeautje toe te steken”, blikt hij terug in Dag Allemaal.

De vader van Koen bleef ondanks alles toch erg zorgzaam voor zijn zoon en dat is exact wat Koen nu ook wil voor zijn dochter.

“Ik wil haar tegen alle leed beschermen. En ik geef haar veel impulsen. We bezoeken tentoonstellingen, luisteren naar Klara,….”

Maar hij kan zich niet van het gevoel ontdoen dat hij best een oude vader is. “Het gevoel bekruipt me nu soms: ‘Ik wil haar niet achterlaten’. Ik hoop dat ik haar dertig zie worden, maar ’t is wel een gegeven dat ik iets sneller afscheid van haar zal moeten nemen dan vele andere ouders. Dat wringt.”

Als vrouw moet je de laatste jaren heel wat kunnen verdragen. Zeker als je dan nog eens bekend bent. Dagelijks krijgen onze vrouwelijke bekende medemensen de gekste aanvragen in hun mailbox. Aanvragen waar ze bijna nooit op ingaan.

Maar het omgekeerde kan ook. Zo krijgen mannelijke BV’s vaak vanalles opgestuurd van bewonderaarsters. Zaken waar ze niet meteen om hebben gevraagd. Het overkomt De Romeo’s regelmatig.

“Wij krijgen vaak strings en slipjes naar ons hoofd gesmeten. We hebben intussen al een hele collectie”, zegt Chris Van Tongelen. Maar hij prijst zich gelukkig dat het over het algemeen allemaal deftig blijft.

“Het is niet dat ze die slipjes uittrekken tijdens onze optredens. Ze hebben die heel vaak mee als gimmick voor de show.”

Al is er toch een uitzondering geweest. “De dingen die we toegesmeten krijgen zijn altijd wel proper gewassen, dat weet ik vrijwel zeker. Behalve die ene keer. We hebben één keer een ‘nog warme’ beha op het podium gevonden.”

De band van Marie en Viktor Verhulst is mooi om zien. Ze zijn twee handen op één buik. Al is dat niet altijd zo geweest. Vroeger maakten de twee heel vaak ruzie om de kleinste dingen.

Dat ze nu zo’n goede band hebben, dat is voor hen de normaalste zaak van de wereld. Maar echt laten uitspreken dat ze zo’n sterke band hebben, dat doen ze niet.

“We zijn sowieso geen mensen van veel woorden en grote emoties. Maar we weten wat we aan elkaar hebben. Viktor zegt altijd: ‘Als ik iemand vermoord, zou jij de schuld op jou nemen om mij te sparen.’ En dat klopt, ik help het lijk begraven en we zwijgen erover. Ik ben een familiemens, voor vrienden en familie zou ik alles doen”, lacht Marie in Dag Allemaal.

Viktor was vroeger de stille van de twee Verhulst-kinderen. Maar dat is ook de voorbije jaren veel veranderd. Stilletjes aan heeft Marie haar broer zijn openbloeien.

“Wij gingen met papa mee naar zijn shows in de vakantie. Ik zat in de zaal en probeerde mee te dansen met het ballet. Viktor zat te spelen op zijn Game Boy. Maar dan is hij achter de schermen komen werken en bleek dat hij waanzinnig goed kon schrijven en concepten bedenken. Ik heb het idee dat hij nu op zijn plek zit.”

Niemand met een grotere liefde voor films dan Jan Verheyen. Als het kon keek hij 24 uur per dag films en had hij het liefst alle films van de wereld gezien. En zeker de horrorfilms uit de jaren 70.

In Primo vertelt hij waar die liefde voor dat soort films vandaan komt. “Ik was 14 jaar toen ik heel veel naar de cinema begon te gaan. In die tijd had je nog veel wijkcinema’s, cinema’s waar vaak horrorfilms werden gedraaid. Normaal moet je minstens 16 jaar zijn voor dat soort films, maar ik was een goeie klant en mocht altijd binnen.”

In de jaren 80 was er een videoboom en daar zat  Jan toen middenin. “Veel films uit de jaren 70 heb ik zeer snel kunnen inhalen, omdat dat de eerste waren die op video uitkwamen. Vandaar komt denk ik mijn passie voor horrorfilm.”

Gelukkig voor Jan wisten zijn ouders niet naar wat voor soort genre films hij op dat moment keek en konden ze zich dus geen zorgen maken.

“In de jaren 80 waren het vooral actiefilms die populair werden en geleidelijk werden die exploitatiefilms al bij voorbaat verbannen naar de videotheek. En nu bestaan ze amper nog. Misschien zijn er nog een vijftal per jaar die echt de moeite waard zijn.”