In 'De Redders' mochten Julie Vermeire en Laurins Dursin een jong verliefd koppel spelen. Maar ook in het echte leven zijn de twee al twee jaar samen. Ze leerden elkaar kennen op de set van het programma en waren vanaf dag 1 niet meer uit elkaars buurt weg te slaan.

Twee jaar samen, dat wil zeggen dat het koppel elkaar leerde kennen in volle pandemie en dat bracht alles in een stroomversnelling.

“Door corona waren we bijna altijd samen, ofwel bij Laurins, ofwel bij papa in Keerbergen. Dat we nu gingen samenwonen in Kortrijk was dus eigenlijk geen grote stap voor ons”, begint ze in Story.

Samenwonen met Laurins, dat betekent dat ze haar papa, Jacques Vermeire, wel vaak moet missen. Maar gelukkig zijn er genoeg manieren om elkaar elke dag te horen.

“Ik ga nog steeds geregeld naar papa en we bellen ook elke dag. Maar nu hebben mijn lief en ik echt een plekje dat van ons is, met een klein tuintje voor onze hond Sunny. Voor kindjes is het nog veel te vroeg. Daarvoor hebben we het nog te druk met onze carrière.”

Willy Sommers wordt in heel Vlaanderen op handen gedragen. Overal waar Willy komt wordt zijn naam gescandeerd door het publiek en ook thuis is hij erg geliefd door zijn vrouw en kinderen. Maar net zoals iedereen heeft Willy ook minpunten en die verklappen Cindy, Luna en Annemie in Dag Allemaal.

“Hij wil altijd gelijk hebben, Al-tijd!”, lacht Cindy. “En hij heeft nooit iets verkeerd gedaan. Als ik hem wijs op iets dat hij anders doet dan was afgesproken, zegt hij: ‘Ja maar, mama heeft dat zo tegen mij gezegd”, lacht Luna.

Zijn dochters Annemie en Luna lijken heel erg op hun vader, want er komen heel wat karaktertrekken van hun vader terug bij hen.

“Wij zijn net als papa van het principe: ‘doe maar gewoon’. Papa heeft alle reden om zich als een dikke nek te gedragen, maar dat doet hij niet. En ik ben ook al eens graag alleen, al moet dat niet te lang duren. Papa is ook zo”, zegt Luna.

Maar Cindy herkent nog meer trekken van Willy in Annemie en Luna. “Ze zijn allebei strebers en willen in alles de beste zijn.”

Een huwelijk dat 25 jaar lang standhoudt, het is iets waar heel wat koppels in Vlaanderen jaloers van zijn. Nieuwslezeres en journalist Birgit Van Mol en haar man René zijn dit jaar zo lang getrouwd en zijn nog altijd erg gelukkig met elkaar.

Hoewel René 14 jaar ouder is dan Birgit, vormt dat geen probleem in hun relatie. Integendeel zelfs. “Ik heb veel geleerd van René op vlak van communiceren met elkaar. Als hij in het begin vroeg wat er scheelde dan antwoordde ik vaak ‘niks’. Dan zei hij; ‘Als er niks is, doe je gewoon, ofwel zeg je het als er iets scheelt”, lacht Birgit in Dag Allemaal.

René heeft zijn vrouw de voorbije jaren zien uitgroeien van Antwerps meisje tot de sterke vrouw die hij nu kent. Eentje die er staat en opkomst voor haar mening en voor anderen. 

“Dat is echt mooi om te zien. Ik heb daar veel respect voor. Ook de manier waarop ze met mijn ziekte omgaat, want dat is ook voor Birigt niet gemakkelijk”, zegt René.

Dat Birgit zo goed met de ziekte van haar man kan omgaan, is vooral dankzij hem. “Als ik zie hoe hij omgaat met zijn ziekte, is het voor mij ook makkelijker om sterk te zijn. ik blijf altijd de mogelijkheden en kansen zien.”

Wim Ballieu is niet tevreden. Hij vindt het niet kunnen dat de holebi’s worden geviseerd wanneer het over de apenpokken gaat. De ziekte zou vooral door homomannen worden verspreid, terwijl anderen geen schuld lijkt te treffen.

“Je moet een kat ook een kat noemen. Je kunt Frank Vandenbroucke van Vooruit er moeilijk van beschuldigen een blad voor de mand te nemen. Wanneer je – om welke reden ook – tot een risicogroep behoort, moeten we dit kunnen, willen en durven benoemen”, zegt Wim in Tv Familie.

Wim probeert de situatie met de Oekraïense vluchtelingen te vergelijken om aan te tonen wat hij bedoelt.

“Toen die vluchtelingen werden gescreend op ziekten als tuberculose, polio en mazelen kan je dat politiek niet correct of stigmatiserend vinden? Maar als blijkt dat asielzoekers verantwoordelijk zijn voor 10% van de jaarlijkse gevallen van TBC in ons land? Dan kan je zo’n aanpak alleen maar toejuichen.”

Maar het blijft jammer dat het ook nu weer de LGBTQ+-gemeenschap is die wordt geviseerd. Zij krijgen al genoeg met geweld en dergelijke te maken. “Ikzelf woon met mijn vriend in Molenbeek en heb nog nooit te maken gehad met agressie. VRT-journalist Riadh Bahri woont enkele honderden meters verder en hij had minder geluk.”

Anke Buckinx heeft het geluk om net zoals vele Vlamingen een gezellig tuin te hebben waar ze in kan vertoeven als het mooi weer is. Het onderhouden van de tuin laat Anke over aan haar papa, die alles met plezier komt doen.

Haar papa doet het allemaal vrijwillig en dochter Anke is hem daar heel dankbaar voor. “Ik ben heel blij met die kleurrijke bloemen, want die zijn goed voor de bijtjes. Maar zoals iedereen heb ik wel een hekel aan wespen. Ik heb moeten leren om niet te panikeren als ik er een zie, om de kindjes niet te besmetten met mijn hysterie”, lacht Anke in Story.

In haar tuin vinden we ook een mooie druivelaar terug. Al zijn de druiven niet erg eetbaar. Dat mocht Ankes man Sven al ondervinden.

“Ik nam er eens mee naar het werk voor Sven, maar dat was geen groot succes. Ze zijn jammer genoeg te zuur om te eten.”

De tuin is een plek waar Anke helemaal tot rust kan komen. “Na elke werkdag ga ik de tuin in. Op dat vlak is het fijn dat ik ’s middags vrij ben. Onder een parasol met een boek of magazine en een kopje koffie, heerlijk.”