Het kan bijna niet anders dat de mama en papa van Jamie-Lee Six bijzonder trots zijn op hun dochter en wat ze allemaal al bereikt heeft. Haar papa praat volop over haar tegen iedereen die het maar wil horen en haar mama doet het management van haar dochter.

“Ik ben haar daar heel dankbaar voor. Het werkt ook heel goed. Maar mama beslist niet wat ik wel of niet doe. Ik vraag haar wel om raad, maar uiteindelijk neem ik de eindbeslissing”, zegt Jamie-Lee in Story.

Six en haar mama zijn een goed team en ze weten steevast een goede planning op te maken zodat Jamie-Lee zich niet in de problemen werkt met al haar projecten.

“Ik ben veel aan het werk, maar ik heb niet het gevoel dat ik mezelf voorbijloop of te veel doe. Dat harde werken en ambitieus zijn heb ik van thuis meegekregen. Mijn werk is mijn hobby, dus ik geniet er volop van. Morgen kan het gedaan zijn.”

Six ziet er nauwlettend op toe dat ze niet te veel hooi op haar vork neemt, zodat ze alles kan blijven volhouden. “Voor mij is dat een dag niets doen. Gewoon op mijn gemak bij vrienden zijn en samen iets gaan eten. En niet te veel bezig moeten zijn met mijn gsm, want dat toestel plakt redelijk aan mijn handen.”

Met twee jonge vrouwen als dochters breekt een nieuw tijdperk aan voor papa Kürt Rogiers. Af en toe naar een fuif, een eerste vriendje, het hoort er allemaal bij, bij opgroeiende kinderen.

Maar voor heel wat ouders is het niet makkelijk om hun kinderen los te laten, en zeker niet in de wereld waarin we tegenwoordig leven. Maar met dochter Lola lukt dat al prima.

“Je mag je hoofd niet gek laten maken, anders heb je een probleem. Nu, de regel is wel dat ze nooit alleen de baan op mag. En stap ook nooit in een wagen, ga liever met de fiets. Ook al kan dat evengoed gevaarlijk zijn. Maar Lola is verantwoordelijk. En zorgzaam. Volgend jaar gaat ze verder studeren, ik denk iets in het onderwijs of de zorg”, klinkt het bij Kürt Rogiers in Story.

Gelukkig heeft Kürt geen zorgen rond zijn dochters, en dat is wel anders dan de zorgen rond zijn ouders. Zijn vader heeft chronische kanker en zijn moeder zit in het beginstadium van dementie.

“Het is confronterend om haar zo te zien. Vijf jaar geleden was ze nog zo’n vitale vrouw…Maar met rummikub wint ze nog altijd. We proberen ons te focussen op het positieve en er alles uit te halen.”

De moeilijkste periode in haar leven was haar scheiding en de dood van haar ouders, onmiddellijk daarna. Professioneel was de moeilijkste beslissing om in 2002 bij VTM te stoppen na jarenlange ongepaste avances van een leidinggevende, verklapt ze aan De Morgen.

Geluk zit ook voor Marlène in kleine dingen. “De dag beginnen met een glas water. Rond 11 uur een kopje koffie drinken. Samen met de kinderen aan tafel zitten. Een goede sfeer, een lekker aperitiefje. Kijken naar een zonsondergang.”

Dankbaarheid vindt ze het mooiste wat er is. “Pluk de dag. Het kan morgen al gedaan zijn.”

Nog in De Morgen heeft Marlène het over haar vele dagdromen. Die zorgen nogal voor wat chaos in het hoofd. “Ik denk altijd dat alles mogelijk is. Ik kan geen nee zeggen. Daardoor kom ik ook te laat en dat is geen kwestie van geen respect te hebben.”

Ook het nemen van minder belangrijke beslissingen vindt Marlène lastig. “Gaan we dat nu in het wit verven of in het lichtblauw? Gaan we nu naar hier of naar daar? Heel vermoeiend.”

Daphne Paelinck leeft soms als een octopus. Ze heeft twee jonge dochters, Allie en Mae, acteert in Thuis en heeft ook nog een eigen theatergezelschap. “Op professioneel vlak is multitasken geen probleem,” zegt ze in Primo, “maar met mijn kinderen in de buurt is het niet altijd zo evident.”

Met de rommel in huis die kleine kinderen met zich meebrengen, heeft Daphne intussen wel leren leven. “Ik hou mezelf voor dat dit een fase is en ooit zal beteren,” lacht ze.

Ze typeert haar twee dochtertjes als echte Duracell-konijnen. “Ze zijn hevig, maar allebei braaf én beleefd.”

Dat de nachten kort zijn, voelt ze maar al te goed, maar dat is dan ook de logica als je aan kinderen begint. “Als moeder draaien je zintuigen en instincten sowieso overuren. Ik hoor aan de hand van de ademhaling van Allie of ze wakker is of slaapt,” glundert Daphne in Primo.

Ook al voelt ze zich zelden moe, soms heeft de schminkster van Thuis wat extra make-up nodig om de wallen weg te werken, bekent ze nog.

Leah Thys, beter gekend als Marianne in ‘Thuis’, kreeg eind september een botinfarct en moest dringend een operatie ondergaan. Een nieuwe heup was noodzakelijk, met alle gevolgen van dien.

“Herstellen vraagt zijn tijd maar alles evolueert perfect”, vertelt ze aan Dag Allemaal. Ondertussen kan ze na vier weken ziekenhuis thuis verder revalideren. Ze kan al zelfstandig terug stappen en gebruikt haar krukken enkel bij onzekere momenten.

De makers van ‘Thuis' zijn volgens haar zeer goed omgegaan met de plotse uitval van haar personage. “Marianne kwam veel minder in beeld en belangrijke scènes werden verschoven”, aldus Leah.

Over een goeie week staat ze terug op de set en ze is al volop bezig haar teksten aan het instuderen. “Ik ga blij zijn om de collega’s terug te zien”, vertelt Leah Thys vol overtuiging aan Dag Allemaal.

Een domper die momenteel wel heerst op de set is de onzekerheid door het nieuwe transformatieplan van de VRT. Men wil de productie van ‘Thuis’ uitbesteden maar hoe dit concreet zal gebeuren, staat nog niet vast.

Voor de acteurs zorgt dit uiteraard voor heel wat onzekerheid.

Ingeborg werd gevraagd om opnieuw op tv te verschijnen, Ze solliciteerde niet zelf. En de afwisseling tussen openstaan voor problemen en uitdagingen van haar cliënten en terug wat luchtigere dingen oppakken, vond ze wel positief.

De switch tussen het ernstige werk in haar praktijk en de vrolijke showbizz is voor Ingeborg puur naturel. Volgens haar zoon heeft ze echt een showbizzknop die ze kan aanzetten. “Dat gebeurt niet bewust hoor,” bekent ze in Primo,” maar wanneer ik in de juiste ambiance zit, kan ik me snel laten meeslepen.”

Al lachend verklaart ze zelfs haar nummerplaat. Die begint met NAR. “Zo noem ik het blije deel in mij. Gek doen, zalig vind ik dat. En de nar mag ook alles zeggen zonder afgestraft te worden.”

Door de jaren heeft ze haar talenten beter leren gebruiken: het talent om zich te smijten, om dingen op een geheel eigen manier te doen, om niet té beredeneerd in het leven te staan. “Je ego voert mettertijd minder vaak het hoogste woord en je vertrouwt meer op je innerlijke kompas.”

Ook Ingeborg wordt weleens overmand door een soort collectieve angst. “Maar,” tipt ze in Primo, “je mag het belang van de toekomst niet overschatten.”

Een ongelukkige val maakte abrupt een eind aan het leven van een fantastische vrouw en een unieke echtgenote. Nicole en Hugo zijn van elkaar weggerukt en hij moet nu alleen verder. “De keuze om mijn ‘Colleken’ niet meer te laten opereren was hartverscheurend, vertelt Hugo aan Dag Allemaal.

Het duo gaf meermaals aan niet zonder mekaar verder te willen. Er waren duidelijke afspraken gemaakt over euthanasie. Het was bovendien ook hun wens dat hun as samen zou uitgestrooid worden in een baai in Saint-Tropez.

Nicole had Hugo soms ook gezegd dat hij een andere vrouw moest zoeken. “Maar wat zou ik iemand anders gaan zoeken. Ik kan koken, wassen en plassen”, vertelde Hugo destijds aan Dag Allemaal in het interview.

Weten dat Hugo verder kon zonder haar gaf Nicole destijds moed. De vele beproevingen die het koppel moest doorstaan zoals een miskraam en het vechten tegen kanker maakte hun relatie doorheen de jaren nog sterker.

“Samen oud worden, nog zo lang mogelijk samen gelukkig zijn, dat is eigenlijk alles”, gaven ze mee aan Dag Allemaal als antwoord op de vraag wat er nog op hun verlanglijstje stond.