Tom Lenaerts ziet vriend sterven

Tom Lenaerts is af en toe bang van de dood. Dat overkomt hem één of twee keer per jaar. De angst overvalt mij dan. Voor de rest kan ik zeggen dat de dood mijn leven weinig of niet overheerst. Eén van de beste vrienden van Tom Lenaerts overleed in 2005 en dat was voor Tom Lenaerts een pijnlijke gebeurtenis. Emanuel stierf aan longkanker net nadat Tom hem geholpen had met zijn allerlaatste wens. Die wens toont nog maar eens aan wat voor mens Tom Lenaerts eigenlijk wel is: een man met een klein hart, een mens die klaar staat voor zijn allerbeste vrienden.

Tom vertelde zondagochtend in het programma De Rotonde op Radio 2 met veel passie over zijn leven, zijn grote beslissingen, zijn daden, zijn liefde maar ook over de dood van zijn allerbeste vriend Emanuel. Christel Van Dyck slaagde er alweer in om in het diepst van het hart van haar praatgast te kijken. Hij was 38, ik was 36 of 37. Emanuel was anderhalf jaar ouder dan ik. Ja, dat was verschrikkelijk, hij was mijn beste kameraad die héél snel - op amper een jaar tijd - gestorven is. Het was voor Tom de eerste keer dat hij van zo dichtbij geconfronteerd werd met de dood.

Tom vervulde de laatste wens van zijn goede vriend Emanuel, al moest hij daarvoor wel een lange autorit afleggen. Ik was er ook bij op het moment dat hij stierf. Hij wilde persé aan zijn kinderen een soort koeiengevechten in Zwitserland laten zien. waar dat hij heel vaak is gaan klimmen. Ik ben daar in het verleden ook hem gaan klimmen in een vallei in Zwitserland. En hij wilde daar nog naartoe maar hij was al enorm verzwakt. Bovendien mocht hij ook niet vliegen. Dan ben ik samen met hem met de auto naar Zwitserland gereden. Onze vrouwen en kinderen zijn met het vliegtuig achterna gekomen. De kinderen waren toen trouwens nog héél klein.

Daar zaten we dan in een chalet. We hadden gezorgd voor een ziekenhuisbed. We zijn daar samen met een rolstoel en zuurstof naar de koeiengevechten kunnen gaan zien. Hij heeft dat uiteindelijk nog kunnen laten zien aan zijn kinderen. Nadien zijn we met de rolstoel weer naar boven gereden. Hij lag in dat ziekenhuisbed in onze chalet en is daar die nacht gestorven. We waren er allemaal bij, allemaal kleine kinderen. Tineke en ik, we hadden ons voorgenomen dat als het zover is dat Tine met de kinderen naar huis zouden gaan. We hebben drie dagen in de chalet blijven zitten met al onze kinderen terwijl de Emanuel overleden was. We hebben hem daar dan begraven nadat de familie en vrienden was overgevlogen.

Het was een super, intens, onwezenlijk, verschrikkelijk, schoon moment . Er is toen een band tussen onze kinderen gesmeed die toen tussen 3 en 7 jaar waren. Een band die er vandaag de dag nog aanwezig is. Emanuel lag daar dood in het midden van de chalet. Ik herinner me dat mijn zoon met een bal in de chalet aan het spelen was. Hij vroeg zich af of Emanuel dat nog kon horen. Die gingen er ook aan voelen, zij maakten tekeningen. Dat was heel raar. Maar 't is verschrikkelijk dat Emanuel 60 jaar te vroeg is gestorven. En verschrikkelijk dat je daar niets aan kan doen.

Tom Lenaerts ging dus met de wagen met Emanuel naar Zwitserland. Dat was een lange rit, Emanuel was al bijzonder snel en hij had net zo goed al onderweg kunnen sterven. Maar dat gebeurde dus niet. We hebben dat nadien dikwijls gedacht. Hij wist dat hij naar Zwitserland ging om daar te sterven. Hij had zijn hart verloren aan die vallei. Ik verdenk hem ervan om dat perfect gedaan te hebben. Hij kon die dag van de koeiengevechten al niet meer. De zuurstof was op in de vallei en op zeker moment hebben we voorgesteld om naar het ziekenhuis te gaan om zuurstof te gaan halen maar hij wou dat niet. Hij wou absoluut in de chalet blijven. Hij had vanuit de chalet een mooi zicht op een berg die hij eerder beklommen had. Hij heeft zijn dood niet geregisseerd, hij heeft dat gewoon gedaan.

De kinderen van Tom werden al op jonge leeftijd met de dood geconfronteerd. Alles is héél natuurlijk gegaan. Emanuel is denk ik rond een uur of 5 's morgens gestorfen. De laatste adem was er toen de zon op kwam. We hebben de kinderen wakker gemaakt en de kinderen waren uiteraard heel emotioneel. Mijn zoon vroeg aan één van de zonen van Emanuel wat hij ging doen mocht zijn moeder ook sterven. De jongen kon geen antwoord geven maar de zoon van Lenaerts stelde toen voor om dan gewoon bij hen in te trekken. Emanuel kreeg een dienst in een kleine kapel, we waren met zo'n 20 mensen. Af en toe gaan we nog wel eens terug, Emanuel nog eens gaan begroeten. Hij ligt daar tussen de bergen waar hij zich ongelooflijk goed bij voelde. Emanuel had een mooie dood, alleen kwam die veertig jaar te vroeg.