Marieke Vervoort: ik kan echt niet meer
Marieke Vervoort brengt papieren voor euthanasie weer in orde.
Het gaat niet goed met Marieke Vervoort, helemaal niet goed. Afgelopen weekend viel ons een foto op van Marieke die alweer in het ziekenhuis ligt, deze keer in het ziekenhuis van Diest. Het jaar is voor Marieke begonnen zoals het vorige geëindigd is. Het zijn pittige tijden voor de rolstoelatlete.
Dag na dag vecht Marieke om het hoofd boven water te houden. “Het is écht niet gemakkelijk, het is niet gemakkelijk. Als je ziet, al die glorietijden die ik gehad heb, altijd goed voor gevochten. Nu is het een andere manier van vechten om het hoofd omhoog te houden, het is een héél andere manier nu.”
De toestand van Marieke is opnieuw zorgwekkend. “Het is een stuk erger geworden, ik ben er niet gerust in. Mijn zicht is een heel stuk achteruit gegaan, mijn handfunctie is een heel stuk achteruit gegaan en met de pijn gaat het helemaal niet goed. Regelmatig dat ik het bewustzijn verlies, huilen van de pijn. Ja soms horen ze me roepen tot op de hoek van de straat. En ja, het is soms mensonwaardig en dan denk ik wel eens vaker aan de euthanasie. En dan heb ik een schat van een mens, dat is Wim Distelmans die mij regelmatig eens opbelt en die polshoogte probeert te houden”.
Wim Distelmans, die vorig jaar nog in Topdokters op VIER te zien was, helpt Marieke bij het bestrijden van haar pijn. Of een poging tot die bestrijding. “We zijn er terug mee gestart. Om de vijf jaar moet je die opnieuw hernieuwen. We zijn nu bezig met de hernieuwing van de papier. Ik heb al drie dokters en moet nog naar de psychiater gaan en dan is het effectief in orde. Maar dan komt het moeilijkste van allemaal: een datum kiezen. Dat is het moeilijkste van allemaal maar ik kan écht niet meer, ik kan het niet meer volhouden. “
Het enige lichtpuntje in haar leven is dat Marieke merkt dat ze héél veel vrienden hebben die haar blijven bezoeken. Ook de vele reacties op Facebook zijn hartverwarmend. “Ik heb er gewoon geen woorden voor maar het moet iets of wat menswaardig blijven en dat is het eigenlijk niet meer. Als je het bewustzijn verliest en je ligt te roepen van de pijn en leeft van bed naar zetel en omgekeerd, dan is het moeilijk.
Sterkte, Marieke. Jij verdient dat ene worden.
