Er is nog veel werk in de Vlaamse media, kijk eens naar de Vlaamse televisie. Hoeveel mensen met een beperking zien we daar aan het werk? Ja, nu veel dankzij 'Down The Road' op Eén. En sinds kort zien we ook iemand met het syndroom van Down in 'Familie' op VTM.  Mensen met een beperking. zien we amper of niet op het scherm, tenzij het de makers uitkomt vinden heel wat mensen. 

William Boeva heeft een bericht op zijn sociale media geplaatst, een bericht dat ontzettend positief werd onthaald en viraal gaat. Meer dan 4.400 keer werd het bericht gedeeld, het bericht op de account van Boeva kreeg al meer dan 11.000 likes.

Boeva schrijft hoe hij jaren gevochten heeft tegen het feit dat men hem omschreef als iemand met een beperking, hij wou niet dat men hem zo omschreef. Maar in zijn dagelijks leven werd hij wel degelijk met die beperkingen geconfronteerd. “Elke keer wanneer ik terechtkwam in de echte wereld, elke keer als ik over straat liep, wanneer ik ging optreden, elke keer als ik op cafe ging, elke keer als ik ergens weer eens niet binnengeraakte met mijn rolstoel, elke keer als ik een winkel binnenging, elke keer als ik mijn eigen fysieke limieten opzocht om toch maar niet die verdomde rolstoel te moeten gebruiken, elke keer opnieuw werd me duidelijk dat die beperking er wel toe deed”, schrijft William op zijn sociale media.

En dat heeft voor een kentering gezorgd. “Het begon me te dagen dat ik dit alles mee in stand hield. Daarom koos ik ervoor dit niet meer te doen. Vanaf toen was ik een persoon met een beperking, en ik draag dat met trots”, stelt de komiek.

“En ik draag dat met trots omdat ik weet dat er veel mensen met een beperking zijn zoals mij. Ook jonge mensen. En ik zou het cool vinden mochten zij rolmodellen hebben in hun media. Mensen waar zij naar kunnen opkijken omdat ze iets kunnen, niet omdat ze désondanks iets kunnen.

Daarom is representatie zo belangrijk. Dat beseffen we al voor mensen met een andere huidskleur of een ander geslacht of seksuele oriëntatie. Maar waarom nog niet voor mensen met een beperking?”, vraagt Boeva zich af.

En hij geeft meteen een voorbeeld. “Als de VRT dit najaar weer een seizoen Down The Road op ons afvuurt en denkt hiermee bij te dragen tot de inclusie van personen met een handicap, maakt mij dat oprecht verdrietig. Het is niet omdat een feelgood programma waarin een specifiek gekozen groep mag opdraven om op de emoties van de kijker in te spelen, dat het ook daadwerkelijk bijdraagt tot de inclusie van die specifieke groep of mensen met een beperking in het algemeen. Soms eerder integendeel. Ik noem het graag de knuffelbeermethode. Waarbij de mensen met een beperking eens van de kast gehaald worden als een knuffelbeer, even het stof er wat af blazen, kijk eens, schattig hé! En hop terug op de kast tot we het weer eens kunnen laten zien”, merkt William meer dan terecht op.

Wat is het nut eigenlijk van een programma als Down The Road? “Het is niet dat Down The Road er voor zorgt dat er bv. meer mensen met Down syndroom of een andere beperking aan het werk zijn binnen de VRT”, gaat hij verder.

Maar ook aan de Medialaan in Vilvoorde gaan ze niet vrijuit. “Op VTM zie ik een aankondiging voor een programma waarbij Bruno Van Den Broecke mensen met een burnout naar een boerderij stuurt waar mensen met een beperking werken. Zijn we echt nog op dit punt Vlaanderen? Dat is het equivalent van blanke mensen naar Afrika sturen om daar te zien hoe erg de arme kindjes het daar hebben. Dat maakt mij oprecht kwaad”, gaat Boeva verder.

“Wij, mensen met een beperking, zwoegen niet jarenlang om onze beperking te aanvaarden in een maatschappij die het ons zo al moeilijk genoeg maakt, om dan daarna een ‘bron van inspiratie’ te zijn.”

“DINGDONG, Vlaamse media : Plant het nu eens in uw hoofd. Wij mensen met een beperking zijn hier niet om jullie jezelf beter te laten voelen. Wij zijn hier om ons eigen leven te leiden. Wij zijn geen bron van feelgood om u te laten inzien dat je dankbaar moet zijn dat je geen beperking hebt en dat het allemaal nog veel erger kan”, zo probeert William de Vlaamse media wakker te schudden.

En diezelfde Vlaamse media krijgen er nog een gratis tip bovenop. “Als jullie echt aan inclusie willen werken, laat dan mensen met een beperking zien in hun sterkte zonder dat die beperking ertoe doet. Laat ons helpen dragen in plaats van gedragen te worden”, besluit William Boeva.

Wij zijn in ieder geval benieuwd hoe de Vlaamse media in het algemeen hierop gaan reageren en vooral wanneer we daar iets van gaan zien.

Bij het laatste 'Blind Getrouwd'-koppel is hét moment eindelijk aangebroken. Op het stadhuis van Lokeren gaven Christiaan en Jana elkaar hun jawoord. Na hun beider geloften viel een grote druk van hun schouders. “Je valt plots in een bubbeltje van rust en dat voelde goed. De mensen rondom mij waren precies plots weg. En dat is een goed teken, denk ik”, klonk het bij Christiaan. En ook Jana haalde opgelucht adem: “Het is gebeurd, we zijn geringd!”

In de aflevering van 19 september vieren ze allemaal samen de start van hun liefdesavontuur op één groot trouwfeest en zien we Christiaan Graulus en Jana De Bosscher

In het Capucienenklooster van Aarschot gierde de adrenaline door Jorens lijf. Toen Lien eindelijk tevoorschijn kwam - en oorspronkelijk enkel oog had voor haar hond Balou - had Joren maar 1 woord: “Amai!”. Hij sprak als eerste zijn gelofte uit en moest al meteen een bekentenis afleggen: “Je zal mij wel een klein beetje moeten delen met een andere vrouw. Ze heet Mona, ze is 1 jaar en ze houdt soms wel van een beetje drama. Ik ben dus wel wat gewoon!”. Lien hoeft zich echter geen zorgen te maken, want Mona is Jorens metekindje.

Lien Opdebeeck en Joren Dumont zijn dus een koppel, volgende week vieren zij hun huwelijk tijdens een groot feest. 

De voorbije 2 jaar waren niet gemakkelijk voor VTM-presentator Jens Dendoncker. De man kampte met angststoornissen en liet zichzelf opnemen om van die angsten af te geraken. Daarbij kreeg hij heel veel steun van zijn partner Lauren Versnick.

De persconferentie van VTM voor de najaarsprogrammatie stond in het thema van een trouwfeest en dat heeft Jens en Lauren misschien aan het denken gezet, of toch niet?

“Al dat volk dat een hele dag rond jou draait, ik zou daar te veel stress van krijgen. Je kunt je ook nergens terugtrekken. Nee, ik zou daar geen plezier uit halen”, zegt Jens in Story.

Jens zal dit najaar te zien zijn op VTM met ‘Wie zoekt die vindt’. In het programma moet Jens niet alleen presenteren, maar vooral ook stoorzender zijn.

“Beetje flauwe moppen vertellen, onnozel doen om hen uit hun lood te slaan of af te leiden. Als ze veel vinden, dan is dat leuk voor hen maar dan moet ik het wel uitleggen bij VTM. Al is de kans dat ze altijd 100.000 euro vinden. Maar er valt veel geld te verdienen. Ik voel me een beetje Sinterklaas.

Een nieuwe week, nieuwe klei en een nieuwe uitdaging. In De Schaal van Pascale, nu dinsdag 13 september om 20u35 bij VTM, moeten de dappere pottenbakkers alles op alles zetten in het heetst van een, letterlijk, vurige strijd. Ze moeten twee dekselpotten draaien die ze vervolgens ‘raku’ moeten stoken in een oven met temperaturen tot wel 1000 graden. Geen eenvoudige opdracht weet ook jurylid Rudie Delanghe: “Het unieke is dat je alles tegen de regels van de keramiek doet. In plaats van alles heel gelijkmatig op te stoken en af te koelen, doe je dat allemaal in slechts één uur.” Deze techniek is dus ver buiten de comfortzone van de pottenbakkers, ze is risicovol en de resultaten zijn quasi onvoorspelbaar. “Het venijn zit ‘m in de staart. Er kan heel veel fout lopen en bovendien komt elk foutje na het stoken naar boven”, vertelt Pascale. 
 
Ook deze week laten de pottenbakkers hun creativiteit de vrije loop. Sofie brengt een ode aan haar mama die haar de liefde voor keramiek meegaf. “Ik maak twee potten die perfect in elkaar moeten passen, maar die ook zonder elkaar kunnen staan”, vertelt ze. Anaïs ziet het groots en wil twee stapelbare potten ontwerpen. “Ambitieus zijn is hier een troef”, vindt Pascale. Ook geen gebrek aan ambitie bij de andere pottenbakkers, zo wil An twee potten ontwerpen die dramatiek uitstralen. “Het leven is al saai genoeg”, lacht ze.  
 
Wanneer de potten een eerste keer de oven ingaan, staan de zenuwen strak gespannen. En dat is niet onterecht, want het resultaat blijkt niet voor iedereen even gunstig… “Ik heb drama’s gezien toen ik de deur van de oven opendeed”, klinkt het bij Jean-Yves. Wanneer de pottenbakkers de laatste hand hebben gelegd aan hun artistieke creaties, is het tijd voor de grote finale: de raku-stook of de betere bbq met klei zeg maar. Na de stook worden de potten nog kort afgebakken in een ton met zaagsel om de gekende raku-craquelures te bekomen. Welke stukken zullen de immense temperatuurschok van 1000 graden overleven en welke niet? En ook aan het einde van deze aflevering moet één iemand de wedstrijd verlaten…
 

De Schaal van Pascale, dinsdag om 20.35 op VTM.

Het vinden van een levenspartner voor een landbouwer is niet altijd gemakkelijk. Die problematiek behandelde Paul Jambers in 1995 in een reportage waarin ongehuwde boeren hun verhaal deden. Een van die alleenstaande oudere landbouwers was Karel Declerck uit Lotenhulle.  

De dag na de uitzending was hij meteen een beroemdheid. Hij vertelde zijn levensverhaal met zoveel humor dat de tragiek ervan helemaal op de achtergrond raakte. Van dan af ging hij door het leven als ‘Boer Charel’.  
 
In de aflevering van dinsdag toont Jambers unieke privébeelden uit het leven van Charel, en praat hij onder meer met zijn weduwe, Vera Schouppe, 27 jaar na zijn eerste reportage.
 
Er was een tijd dat jongeren met het syndroom van Down nooit op televisie te zien waren. Dertig jaar geleden maakte Paul Jambers een reportage over hen. Hij stuitte toen op veel tegenstand, maar vond toch een aantal ouders die hun kinderen lieten meewerken. Dat leidde tot een aantal onvergetelijke ontmoetingen en gesprekken. Steven was er eentje van. Sinds zijn jeugd verblijft hij in het zorgcentrum De Meander en Paul gaat vandaag bij hem op bezoek.

Meer dan 25 jaar geleden registreerde Jambers het verhaal van Sylvie, een jonge vrouw die op haar 21ste zwaar verbrand raakte bij een ontploffing in haar woning. Ze was fotomodel, maar die carrière kon ze na het ongeluk wel vergeten. Het genezingsproces duurde vele jaren en aan de plastische chirurgische ingrepen kwam geen einde. Toch slaagde de moedige vrouw er in om een nieuw leven te beginnen. 29 jaar na het ongeval woont Sylvie in Monaco. Paul zoekt haar opnieuw op.

Jambers Back to the 90’s, op 13 september om 21u55 bij VTM en ook op VTM GO.
 

Met Samira heeft het ‘Familie’-personage Benny Coppens er een nieuwe liefde bij. Samira mag dan wel nee hebben gezegd op het huwelijksaanzoek van Benny, toch zijn ze nog steeds een koppel en vormen ze een nieuw samengesteld gezin.

Ook tussen acteurs Roel Vanderstukken en Belinda Voorspoels was er meteen een goede klik, en dat is niet onbelangrijk als je een koppel moet spelen.

“Er zijn bij de audities veel goeie actrices gepasseerd, maar Belinda sprong er toch uit. Ik ben ook content met de drie tieners die haar kinderen spelen. We hebben lang naar de juiste cast gezocht, en uiteindelijk hebben we die gevonden. Het plaatje klopt”, klinkt het enthousiast bij Roel in Tv Familie.

In een goed draaiende reeks als ‘Familie’ terecht komen, het is een mooie kans, maar het is ook hard werken. En dat is altijd even schrikken voor wie het team mag vervoegen.

“Als debutant moet je veel informatie op korte tijd verwerken, maar bij Belinda ging dat erg vlot. En Benny, die werkt nog steeds bij Wolff en Bos en in de Foodbar, maar de komende weken zullen mijn scènes in ‘Familie’ vooral meer huiselijke taferelen met het gezin zijn.”

Geen uitdaging te groot, geen uitdaging te zwaar voor Philippe Geubels. We kennen hem vooral als comedian en presentator, maar op VTM2 zien we hem nu ook aan het werk als verpleger in ‘Een echte job NL’.

“Ik vond dat héél plezant. Oké, sommige dingen zijn natuurlijk iets minder, zoals pampers verversen en open wonden schoonmaken. Maar weet je wat ik fantastisch vond? Medicijnen uitzoeken en uitdelen”, glundert Philippe in Humo.

En daarover heeft Philippe veel complimenten gekregen. “Eigenlijk waren het vooral de dokters die dat natuurlijk deden, maar ik mocht mijn advies geven. Ik heb veel complimenten gekregen over mijn kennis van medicijnen.”

Dat hij de mensen kon helpen, dat deed hem nog het meeste deugd. En zo heeft hij nog een fijn verhaal dat hij graag wil delen.

“Er was een vrouw die net geopereerd was aan haar heup. Ze kon niet bewegen van de pijn en had in haar bed geplast. Zelfs wij konden haar amper verplaatsen, zoveel pijn had ze. Dat is natuurlijk niet tof. Maar achteraf, als het allemaal in orde is, heb je wel het gevoel dat je echt iets voor iemand betekend hebt.”