Voor wie benieuwd is naar de volledige sketches uit Studio Tarara is er goed nieuws. VTM heeft er een apart programma van gemaakt, en dat komt vanaf woensdag 20 maart op het scherm, in de plek van De Luizenmoeder. Dat weet Het Nieuwsblad. Daarin zitten alle sketches die in de fictiereeks werden gespeeld door Rick Bolsens (Koen De Graeve), Sandra Verbeeck (Ruth Beeckmans) en Jean Van Hoof (Peter Van den Begin).

Komen te gaan is een ontroerende en tegelijk grappige reportagereeks over zes zeer verschillende Vlaamse begrafenisondernemers die elk op hun eigen manier in hun bijzondere vak en in het leven staan. Deze unieke vrouwen en mannen nemen je mee in de wereld van kisten, kransen en koffietafels. Komen te gaan laat zien hoe elk levenseinde speciaal kan worden, precies door de hulp van mensen die er elke dag mee bezig zijn. Deze begrafenisondernemers brengen dagelijks odes aan levens die er niet meer zijn en tonen tegelijkertijd wie ze zelf zijn. Professioneel omgaan met de dood leidt niet noodzakelijk tot een trieste kijk op het leven.

Vanaf maandag 18 maart om 21.25 uur op Eén.

Doodgaan doen we allemaal. Elke dag sterven er in ons land gemiddeld driehonderd mensen. En dan begint ook het werk van de meer dan zeshonderd begrafenisondernemers die in België actief zijn. Rouwenden bijstaan met de praktische afhandeling van een overlijden is geen gewone job. Het is behoedzaam laveren tussen routine en troost, vakmanschap en betrokkenheid.

Dat zien we acht weken lang in Komen te gaan, een reeks vol ontroerende en aangrijpende verhalen over rouw en verdriet, maar ook over creativiteit in het afscheid en de zalvende kracht van humor. Zo is Komen te gaan niet alleen een programma over de dood, maar tegelijkertijd ook een ode aan het leven.

De begrafenisondernemers
Marieke en Tineke Depoorter van Uitvaartverzorging Depoorter (Jabbeke en Bredene)
Marieke: Ik hoop dat ik ooit word verzorgd zoals ik het zelf doe.

Het typische familiebedrijf is opgericht door vader Joris en wordt vandaag geleid door dochter Marieke. Zij wordt bijgestaan door haar zus Tineke, die mee de ceremonies organiseert. Marieke stopte met haar job als verpleegkundige om haar vader op te volgen in de zaak. Haar eerste opbaring was die van haar eigen grootvader. Hoewel vader Joris zegt met pensioen te gaan, blijft hij nog altijd gepassioneerd voortwerken. De pittige karakters van Marieke en Tineke en de gedrevenheid van hun vader maken van hen een sterk team, maar zorgen ook wel eens voor vuurwerk. Naast uitvaarten doet de familie ook trouwceremonies en ziekenvervoer.
Patrick Heirbrant van Vereniging voor begrafenissen en crematies vzw (Brussel)

“Mensen begraven mag nooit bandwerk worden. Elk overlijden raakt me.”

Omdat hij het onrechtvaardig vond dat arme of eenzame mensen geen menswaardige begrafenis kregen, stichtte vader Charles Heirbrant in 1995 een kleine vzw met een groot hart. Ook minder gegoede mensen hebben recht op een waardig afscheid en een laatste groet. Ondertussen heeft Charles zijn levenswerk doorgegeven aan zijn zoon Patrick. Ook hij maakt er een erezaak van om iedereen een respectvol afscheid te bezorgen. Christenen, boeddhisten, protestanten, vluchtelingen of daklozen: Heirbrant stapt - niet zelden alleen - achter elke kist.

Greet Chielens van Doodgewoon (Brugge)
“De dood went nooit. Ik schrik nog altijd als ik een dood lichaam zie.”

Greet is getrouwd met Johan en samen hebben ze zes kinderen. Tot 2014 werkte Greet als kleuterjuf in een freinetschool. Haar fascinatie voor de dood, maar vooral het overlijden van haar vader, deed Greet stilstaan bij het leven. Ze besloot het over een andere boeg te gooien en zelf een begrafenisonderneming te starten. Dat werd Doodgewoon, een andere soort uitvaart. Binnen de sector is de onderneming een pionier en een buitenbeentje. Het is een alternatief bedrijf waarbij alles begint met thuisopbaring. Samen met de familie zorgt Greet voor de overledene en steekt ze een dienst in elkaar die persoonlijk is en troost biedt. Ze is ervan overtuigd dat afscheid nemen in een thuisomgeving de nabestaanden helpt in hun rouwproces. Uit ecologische overwegingen werkt Greet alleen in Brugge en doet ze bij voorkeur al haar verplaatsingen met de fiets.

Gert Verhaert van Rustpunt begrafenissen (Stabroek en Ekeren)
“We weten niet wat er na de dood komt, of mensen nog iets registreren of weten. Fascinerend, toch?”

Gert Verhaert, voormalig psycholoog-consulent, startte zijn onderneming vijf jaar geleden in zijn eigen woonkamer in Ekeren. Al gauw bleken veel nabestaanden bij hem rust en persoonlijke begeleiding te vinden tijdens het rouwproces. Het bedrijf kende op korte tijd een groot succes. Zo liet Gert een voormalige autogarage ombouwen tot rouwcentrum met aula. Daarnaast blijft hij zoeken naar vernieuwing binnen de sector, wat hem alvast een nominatie bij de Funeral Awards opleverde.

Evelyne Haerens van Begrafenissen Haerens (Sint-Martens-Latem)
“Al moet je te voet naar Parijs. Als de klant dat vraagt, dan doe je dat.”

In de dorpskern van Sint-Martens-Latem is sinds 1945 Begrafenissen Haerens gevestigd. Vandaag staat Evelyne Haerens aan het roer, derde generatie en tevens de allereerste leidinggevende vrouw in de geschiedenis van het bedrijf. Het bedrijf is een gevestigde waarde in de sector. Evelyne zet graag de puntjes op de i en gaat steeds voor het beste. Ze groeide op tussen de kisten en rouwkransen, waardoor ze de sector als geen ander kent. En dit allemaal onder het goedkeurende oog van de vorige generatie. De onderneming begon onder de kerktoren, maar groeide doorheen de jaren uit tot één van de bekendste zaken in België en zelfs daarbuiten.

Tayfun Arslan’o van Hizir uitvaartcentrum (Genk)
“Ik wou een onderneming starten: iets wat nog niet bestond in onze gemeenschap en wat mooi, sociaal en voor mij weggelegd was. Ik wilde geen kebab-zaak beginnen, overal zijn kebab-zaken.”

Tayfun is een beginnend ondernemer. Tijdens de kerkelijke uitvaart van een collega was Tayfun zodanig onder de indruk dat hij besloot om begrafenisondernemer te worden. Hij wou ook iets betekenen voor mensen die door een moeilijke periode gaan. ’s Nachts werkt hij nog als arbeider in een fabriek, overdag regelt hij uitvaarten. Hij is van Turkse origine en doet vooral islamitische begravingen en repatriëringen. Maar als begrafenisondernemer wil hij er zijn voor iedereen, ook voor de Vlaamse families. Als de zaken goed blijven gaan, hoopt hij zijn job als arbeider op te zeggen. Dankzij Tayfun krijgen we een unieke inkijk in de begrafeniscultuur van de islam en de bijhorende rituelen en tradities.

Aflevering 1:
Gert Verhaert startte vijf jaar geleden zijn uitvaartonderneming in zijn eigen woonkamer in Ekeren. In de eerste aflevering heeft Gert een OCMW-begrafenis van een verongelukte motorrijder. Er komt echter veel meer volk dan verwacht. Marieke Depoorter werkte tot enkele jaren geleden als verpleegkundige, maar trad in de voetsporen van haar vader en werd begrafenis­onder­neemster. Samen met haar zus Tineke stellen ze alles in het werk om een uitvaart in de kerk van Houtave in goede banen te leiden, maar niet alles loopt zoals gepland. Greet Chielens werkte tot 2014 als kleuterjuf in een freinetschool en runt nu een alternatieve uitvaartonderneming in Brugge. Ze zoekt uit of ze in de toekomst lichamen kan vervoeren met de fiets en asverstrooiingen kan doen in de natuur.

Het boek dat niet te verfilmen valt, zei Gabriel Garcia Marquez ooit over Honderd Jaar Eenzaamheid. Toch gaat Netflix nu een poging wagen om het beroemde boek uit 1967 te vertalen naar beeld. De familie van Marquez kreeg al jaren biedingen om de filmrechten te verkopen, en ging nu overstag. Het is nog niet bekend wie de cast van de serie gaan vormen. Volgens Netflix wordt de serie opgenomen in Colombia.

Goed nieuws voor wie fan was van de film Maleficent. Het nieuwe deel, Mistress Of Evil, zal veel vroeger dan gepland verschijnen. Disney schuift de release zeven maanden naar voren, van 29 mei 2020 naar 18 oktober 2019. Angelina Jolie speelt in deze sequel uit de kaskraker van 2014 opnieuw de hoofdrol. Naast Jolie keert ook Elle Fanning terug in het tweede deel. Zij kruipt wederom in de huid van het personage Aurora.

 

Onze leerlingen kunnen steeds minder, zegt psycholoog Wouter Duyck, en dat wordt een ramp voor ons land. Onze scholen zijn gemakzuchtig. De lat moet veel hoger, en we moeten eindelijk niet alleen de zwakkere, maar ook de sterke leerlingen extra ondersteunen zodat die nog beter worden.

Socioloog Orhan Agirdag ontkent dat: “We verwachten veel meer van de scholen dan 30 jaar geleden”. Voor hem is het probleem net de grote ongelijkheid in ons onderwijs: kinderen uit kansarme gezinnen krijgen niet de kans om te groeien.

Ook Raymonda Verdyck, de grote bazin van het Gemeenschapsonderwijs, schuift mee aan tafel.

De strijd om de toekomst van onze kinderen.

Nachtwacht met Jan Leyers, zaterdag 9 maart om 22.05 u. op Canvas.

Onze kinderen worden alsmaar dommer. Dat is tenminste wat blijkt uit internationale vergelijkingen, zegt cognitief psycholoog Wouter Duyck. En dat dreigt op een ramp uit te draaien. Want onze hersenen zijn de enige grondstof die we hebben. Als we niet dringend iets doen, kunnen onze mensen en kan ons land gewoon niet meer mee in een steeds ingewikkelder wereld. En de schuld daarvoor ligt niet bij de leerlingen maar bij het onderwijs, dat de lat veel te laag legt. Een zes is al goed genoeg, er zijn belangrijker dingen dan studeren, en je moet vooral gelukkig zijn: dat is volgens Duyck de boodschap die onze kinderen op school krijgen. Niet te verwonderen dat onze leerlingen bij de minst gemotiveerde ter wereld horen: ook dát blijkt uit internationaal onderzoek.

Daarom moet ons onderwijs dringend stoppen met eenheidsworst te leveren. Er moet meer aandacht komen voor de sterke leerlingen, want die zitten zich nu te vervelen terwijl de leerkracht de handen vol heeft met de leerlingen die niét mee kunnen. Het heeft dan ook geen zin om zwakkere en sterkere leerlingen in dezelfde klas te zetten, zoals nu vaak gebeurt: dan lopen ze mekaar maar in de weg. En er moeten centrale examens komen waar alle leerlingen aan moeten deelnemen, zodat ouders eindelijk kunnen zien wélke scholen de beste resultaten halen.

Onderwijssocioloog Orhan Agirdag vindt het totaal onterecht om te beweren dat onze scholen de lat te laag zouden leggen. “De verwachtingen die we van scholen hebben liggen net veel hoger dan pakweg 30 jaar geleden.” En het geklaag over een dalend niveau klonk toen ook al. We zien net dat de kennis en de inzichten van onze kinderen er op veel niet-traditionele vlakken op vooruit gaan – belangrijke gebieden als burgerschap bijvoorbeeld. “Als je de kennis die we leerlingen meegeven wil verbreden, dan is er minder ruimte om diep te gaan op het enge terrein van vroeger. Maar kennis verbreden is geen achteruitgang.”

Voor Agirdag is het grote probleem de ongelijkheid op school. Vlaamse kinderen krijgen gewoon niet allemaal dezelfde kansen. De sociaal-economische en culturele achtergrond vormen nergens zo’n grote hindernis voor leerlingen als bij ons. En daar heeft iemand als Duyck géén aandacht voor, zegt hij. “Als zelfs de Europaese Commissie én Unicef ons land vragen om iets te doen aan die ongelijkheid, dan zal dat wel geen fake news zijn zeker?”

Ook Raymonda Verdyck, hoofd van het Gemeenschapsonderwijs, is te gast bij Jan Leyers. Zij vertelt hoe er in de scholen zélf tegen al die klachten wordt aangekeken, en hoe het onderwijs van de toekomst er volgens haar uit moet zien.