Lang zal hij leven… of toch niet. Gilles Mbiye-Beya had zich zijn verjaardag ongetwijfeld anders voorgesteld. In plaats van kaarsjes uit te blazen, werd hij genadeloos vermoord door de verraders. Ook aan de Ronde Tafel nam het spel in De Verraders een onverwachte wending. Na een verdachte actie van Astrid Stockman tijdens de missie, werd ze zonder pardon verbannen door haar medespelers. Groot was dan ook de verbazing toen bleek dat er opnieuw een bondgenoot sneuvelde. En het ging vanavond van de ene plottwist naar de andere. De bondgenoten wisten het conclaaf te voorkomen, maar kregen in plaats daarvan een cocktailparty voorgeschoteld met een duister randje. De verraders moesten in het geheim de Kus des Doods uitdelen. Een dodelijke twist waar de nietsvermoedende bondgenoten geen weet van hadden. Wie geeft de kus, en wie is het slachtoffer?

“Ik voelde de bui wel hangen na de Ronde Tafel. Zonde. Ik ga thuis mijn verjaardag vieren. Ik heb altijd gezegd: ik word liever vermoord dan verbannen. Dat betekent toch dat je op het juiste spoor zat en dat je toch enkele goede dingen gedaan hebt. Ik denk dat er momenteel drie verraders in het spel zitten”, vertelde Gilles teleurgesteld aan Staf,  toen die hem 's nachts kwam wekken met het nieuws dat hij door de verraders was vermoord.

De bondgenoten wisten nog steeds niet hoeveel verraders er zijn en begonnen elkaar gretig te verdenken. Al bleven de verraders zelf voorlopig buiten schot. Te gevaarlijk volgens William en dus riep hij zelf op om op de blinde vlekken te beginnen letten. Zo werden voor het eerst de namen van de verraders verspreid. Al waren het vooral Slongs en Ingeborg die elkaar meer en meer begonnen te verdenken. Ze besloten dan ook niet toevallig om tijdens de missie een team te vormen. “Ingeborg is niet vrij van verdenking. Ze kan een hart van zwarte pek hebben”, klonk het bij Slongs. Tijdens de missie raakten de twee verwikkeld in een hevige discussie en ook aan de Ronde Tafel ging het er stevig aan toe tussen de twee. Al was het uiteindelijk Astrid die verbannen werd. Haar besluit om tijdens de missie haar pijl aan Roman te geven, bleek fataal. En zo was er alweer een bondgenoot minder.  

“Alles wat ik gedaan heb kwam puur uit mijn hart. Ik ben een bondgenoot”, waren de afscheidswoorden van Astrid. “Ik ben hier gekomen om voor de groep te spelen, dus het doet me vooral pijn voor de andere bondgenoten die nog steeds in het duister tasten. Aan de verraders die het nu aan het spelen zijn: hoedje af. Echt impressionant.”

De missie van de avond kende een hoge inzet: toegang tot de wapenkamer én de mogelijkheid om het conclaaf te verhinderen. De verraders stonden voor een voldongen feit. “Als de groep zo collectief ja zegt, dan doe je uitbundig en enthousiast mee hé”, klonk het bij Roman. Het conclaaf werd uiteindelijk afgeblazen, maar dat betekende niet dat er geen moord zou plaatsvinden. Een cruciale nuance die iedereen over het hoofd zag. Tijdens een cocktailparty kregen de verraders dan ook een geheime en dodelijke opdracht van Staf:  “Vanavond mogen jullie de Kus des Doods uitdelen. Beslis ongemerkt wie van jullie de kus geeft en wie deze zal ontvangen.” Zijn William, Sean en Roman in hun opzet geslaagd en wie hebben ze vermoord? 

Wanneer er zaken in het nieuws komen als grensoverschrijdend gedrag, oorlogen, misbruik etc, dan probeert Koen zich te identificeren met de slachtoffers. Hij stelt zich nederig op en beseft heel goed dat het gaat om complexe situaties die moeilijk te overzien zijn. 

“Empathie is daarin alweer een belangrijk woord. Om de wereld en wat er zich daarin afspeelt te begrijpen − zowel de prachtige als de afschuwelijke gebeurtenissen − kan het helpen om op je eigen systeem te focussen. Want alle slechte en goede dingen die mensen elkaar aandoen, zitten in elke mens”, begint hij in De Morgen. 

Koen is ook van mening dat je de rest van de wereld niks kan verwijten, zolang je niet eerst aan de slag gaat met je eigen systeem. 

“In ons leven komen er onvermijdelijk heel wat nare dingen onze kant op. Poetins perspectief of Trumps gedachtegang kunnen we onmogelijk veranderen, maar wel hoe we ermee omgaan." 

Het is maar goed dat Chris Van Espen geen fobie heeft voor Disneyland Paris, want dat is zijn ultieme guilty pleasure. Er is wel iets anders waar hij een enorme afkeer aan heeft.

“Aan overgeven. Al is het wel gebeterd. Als je me vroeger zei dat je je slecht voelde, dan maakte ik me uit de voeten. Van water heb ik wel nog steeds schrik. Ik kan wel zwemmen, maar ik panikeer snel”, geeft hij toe in Story.

In ‘Tegen De Sterren Op’ en ‘Sterregem’ is Chris Van Espen verantwoordelijk voor de imitaties van Sam Gooris, maar ook van Jani Kazaltzis. Maar is er ook iets wat Chris graag van Jani zou hebben?

“Zijn bankrekening. Nee, grapje. Ik vind wel dat Jani de gave heeft om alles heel direct te zeggen, maar het zo te verwoorden dat hij niemand kwetst. Die komt met alles weg. Bij mij komt het er altijd iets bruter uit dan ik het bedoel.”

Wie Peter Van den Begin nog eens een keertje wil zien acteren, die kan maar beter naar de bioscoop trekken om er te gaan kijken naar ‘Waarom Wettelen’, het regiseurdebuut van auteur Dimitri Verhulst.

Peter speelt er Bas, een man die zijn echtgenote heeft verloren. Op haar begrafenis verschijnt een notaris met haar laatste wilsbeschikking. Ze wil graag begraven worden in Wettelen. Maar dat is voor Bas vooral een confrontatie met wie zijn vrouw echt was.

“Wie de film ziet, vraagt zich af of je iemands laatste wilsbeschikking wel moet nakomen. Mijn personage wou het alleszins tot een goed einde brengen, ook al weet niemand, behalve de begrafenisondernemer, waar Wettelen ligt en hoe lang ze onderweg zullen zijn. Het is een bijzonder surrealistisch gegeven maar we hebben het heel realistisch proberen in te vullen.”

In de film wordt Peters personage natuurlijk geconfronteerd met de dood. Het is ook een onderwerp dat hem enorm bezighoudt.

“Ik kom op een leeftijd dat ik daar toch wat meer aan denk dan vroeger. Ik heb de leeftijd bereikt waarop je regelmatig terugblikt, waarop je geregeld ook afscheid moet nemen van mensen die je dierbaar zijn. Dus ik denk daar zeker over na, maar het belemmert me niet of ik ben er niet bang voor.”

Naast acteren, runt Kim Van Oncen samen met haar broer ook een eigen supermarkt. Hij deed haar het voorstel nadat ze hem enkele maanden had geholpen toen hun ouders op reis waren. 

“In al die jaren hebben we nog nooit ruzie gehad. Hij is een van de weinige mensen die me zonder woorden snappen. We kunnen ongefilterd zeggen dat we iets een stom idee vinden. Dat is fantastisch. We vertrouwen elkaar volledig, noteren niet wie waar hoeveel werkt. Zalig”, klinkt het in De Morgen. 

Het harde werken, dat heeft ze van haar vader geleerd. Lui zijn, dat kon niet ten huize van Oncen.  En achteraf gezien is Kim daar heel dankbaar voor. 

“Hard werken is geen straf, hè. Ik voel dat ik zijn legacy voortzet. Onlangs werd hem voor een tv-programma gevraagd of hij trots was op zijn kinderen. Met tranen in de ogen heeft hij verteld dat we het zoveel beter doen dan hij toen. Omdat we er zijn voor onze kinderen en risico's durven nemen, wat hij amper deed. Dat vond ik zo fijn om te horen.” 

Als je deelneemt aan ‘Blind Getrouwd’, dan moet je er natuurlijk wel mee om kunnen dat je enkele weken volop wordt gevolgd door camera’s. Je hele privéleven wordt te kijk gezet voor heel Vlaanderen.

“Ik ben mezelf gebleven en heb niks te verbergen. Het enige wat me een beetje zorgen baart, is wat mijn leerlingen misschien zullen denken over wat ik allemaal uitkraam op tv. Maar ik ben ook maar een mens, en ook leerkrachten hebben een datingleven”, lacht Jorina in Flair.

In ‘Blind Getrouwd’ gaan de experten op papier op zoek naar de ideale match voor iemand anders. Maar gelooft Jorina ook echt dat je op papier iemand kan matchen.

“Ik geloof sowieso niet in liefde op het eerste gezicht. Ik vind dat liefde iets is wat moet groeien. Ik moet iemand ook kennen vooraleer ik gevoelens kan krijgen, dus op dat vlak is dit experiment me op het lijf geschreven. Als die match er op papier is, je allebei met de juiste mindset in het experiment stapt en je bereid bent je volledig open te stellen, kan het zeker slagen.”

Veel herinneringen over vroeger hebben we eigenlijk niet meer. Voor zijn vroegste herinnering moet Walter Grootaers terugkeren naar de tijd waarin hij vier jaar was. En het was niet meteen een leuke herinnering. 

“Ik moet een jaar of vier geweest zijn. We woonden toen in Aken. Op een zaterdag gingen we met het hele gezin winkelen in het Kaufhof, zo'n enorm warenhuis met vijf of zes verdiepingen. We reden toen met een Volkswagen Kever, en daar pasten we alleen in als iemand in de ruimte achter de achterbank ging liggen: ik dus. Op de terugweg viel ik door het ronkende geluid van de motor in slaap. Toen ik wakker werd, bleek ik helemaal alleen in die auto te liggen, in complete duisternis, in de garagebox op zo'n halve kilometer van huis. Ze waren me gewoonweg vergeten”, lacht Walter nu in Primo. 

De ouders van Walter hadden een groot gezin en blijkbaar kan het dan al eens gebeuren dat je iemand vergeet. Maar Walter weet nog heel goed dat hij helemaal in paniek was. 

“Ik klauterde uit de auto en begon als een gek op de poort te bonken, maar tevergeefs. Thuis hadden ze pas door dat ik ontbrak toen mijn vader rond vier uur de taart wilde aansnijden die we hadden gekocht. Normaal verscheen ik bij dat soort gelegenheden als eerste op het appel, maar nu was er van mij geen spoor te bekennen. Pas toen mijn vader besloot met de auto naar het politiekantoor te rijden, kwam hij naar de garagebox. Daar was ik intussen huilend in slaap gevallen op de achterbank, en ik werd pas wakker toen mijn vader instapte en het portier dichtsloeg.” 

Is er een goeie tactiek om een spel als ‘De Verraders’ te kunnen spelen of winnen, we weten het niet. En ook deelnemer Wouter Torfs weet niet of er een goeie manier bestaat waarop je het spel makkelijk kan winnen.

Hij kende het programma niet toen ze hem vroegen, maar was meteen verkocht toen hij beelden van het Vlaamse seizoen zag. Hij stapte het spel in zonder strategie om te kunnen misleiden.

“Ik ben steeds trouw gebleven aan mijn gevoel dat ik geen verrader wilde zijn en dat heb ik duidelijk proberen te maken. Natuurlijk kan je daarin ook overdrijven, waardoor je juist verdacht wordt. Net als Ingeborg zag ik het niet zitten om in dat kasteel dagenlang de boel te moeten belazeren en manipuleren. Mijn 'strategie' was heel simpel: mezelf zijn”, zegt Wouter in Primo.

Natuurlijk kon Wouter er niet onderuit dat hij door zijn medekandidaten werd verdacht. Maar hij liet zich vooral niet van de wijs brengen.

“Wanneer ik tóch verdacht werd, probeerde ik rustig te blijven, dat gevoel te herkennen en vervolgens te ontkrachten. Ik zei dan bijvoorbeeld: 'Ik begrijp dat je dat denkt, maar ik ben geen verrader.' Ook tijdens de proeven heb ik voor de groep gespeeld. Alles bij elkaar bouw je zo geloofwaardigheid op.”

Als we beginnen scrollen op sociale media, dan kunnen we maar beter gewapend zijn tegen alle perfecte plaatjes die we tegenkomen. 

Ook Bart Appeltans zit op sociale media en scrolt er wel eens doorheen. Hij kan niet anders dan zeggen dat we in een wel heel onrealistische wereld leven. 

“Maar daarnaast zijn er heel wat mensen die daar tegenin gaan en die eerlijke content tonen. Kijk maar naar Elodie Gabias, ik vind het heerlijk wat zij post. Ik volg vooral mensen die zichzelf kunnen relativeren en die de gewone kantjes van het leven laten zien op een humoristische manier”, zegt hij in Flair. 

Heel wat jonge mensen voelen de druk om er perfect uit te zien en dat is bij oudere mensen ook het geval. Maar voor zichzelf vindt Bart het wel meevallen. 

“Ik kan een knappe man die gespierd is appreciëren. In mijn twintigerjaren probeerde ik af en toe te werken aan mijn lijf door veel naar de fitness te gaan en op mijn eten te letten. Maar ik ben wie ik ben, en niet iedereen is gezegend met een goed metabolisme of een prachtige botstructuur.”