Clouseau-zanger Koen Wauters was vrijdagochtend te gast bij Radio 1. Koen koos in het programma zelf een onderwerp uit waarover hij het zelf wou hebben en dat was het zware verkeersongeval met de motard vorige week in Zingem. Zo'n ongeval zou Koen ook hebben kunnen overkomen. Niet alleen als motorrijder maar ook als papa van een zoontje dat er nu niet meer is. Koen is al vele jaren een snelheidsfreak en dat gaat wellicht niet meer over. Alleen zal Koen nooit meer op de openbare weg rijden met een motor. Koen is vandaag de dag kritisch over de manier waarop hij zelf zijn rijbewijs voor een motor heeft behaald.

Ik herken dat zo goed, die eerste lentekriebels. Dan kruip je terug op dat ijzeren ros en dan is het zo snel gebeurd dat je die gashendel opendraait en efkes optrekt. Die dingen wegen zo weinig en hebben zoveel vermogen dat je zo snel aan snelheden zit die gewoon niet toelaatbaar zijn. En dan denk ik van tsjien, dit had ook mij kunnen overkomen'. Je bent natuurlijk heel kwetsbaar op die motor. Ik heb veel met BMW gereden. Het is eigenlijk begonnen met Honda VFR750. Dat is het grappige of het erge eigenlijk. Op een bepaald ogenblik komen twee motards mij voorbijgereden op de autosnel en dacht ik 'ik wil een motorrijbewijs'. Want dat had ik gelukkig niet gekregen bij een autorijbewijs, zo oud ben ik nog niet.

Ik zag dat op een vrijdag. Ik ben maandag 4 uur les gaan volgen, ik ben woensdag 4 uur les gaan volgen, vrijdag mijn examen gaan doen, vrijdagnamiddag had ik mijn rijbewijs. Zaterdag ben ik naar een garage gegaan en reed ik buiten met een 750 VFR. Want dacht ik... ik had mijn motorrijbewijs gevolgd op een Enduro 750. Dat reed zoals een trotinet, makkelijk achtjes draaien, alles poepsimpel. En ik dacht 'een 750 dat is een 750'.  Ik kroop daarop en dat was levensgevaarlijk. Ze hadden me moeten beschermen tegen mezelf en me nooit mogen toelaten om daarmee te vertrekken want ik stond op mijn achterwiel voor ik het wist.

De eerste paar weken bleven eigenlijk gevaarlijk tot ik een klein beetje de feeling begon te krijgen. Om maar te zeggen hoe hard ik zou willen pleiten om dat allemaal moeilijker te maken te maken. Het is zoals van een 2pk'tje in een dikke Porsche kruipen of zoiets en de gevolgen van het vermogen nog niet kennen. Ik ben wel van snelheid beginnen te houden. Dat had ik al van kindsbeen af en ik race nog altijd op een circuit. Ik heb later dan gereden met 1200 Rs'en van BMW en ik kocht me uiteindelijk een Suzuki Bandit 1200 omdat dat geen of amper een windschermpje heeft.

Ik dacht dat als ik 140km/uur rij en de wind begint me zodanig te pakken, dan gaat de fun er meteen af zijn. Ik ga direct terug zakken naar 120 of 110 en dan rij ik veilig. En dat is ook redelijk goed gelukt. Alleen, toen kreeg ik kinderen en hoe minder je op de moto zit, hoe gevaarlijker het is. Ik begon na te denken bij vanalles terwijl dat vroeger op reflex ging. Het is ook niet meer praktisch als je kinderen hebt eigenlijk. Dus uiteindelijk ben ik er gewoon mee gestopt. En ja, ik mis dat af en toe.

Maar ik heb toch de verleiding tot nu toe kunnen weerstaan om terug een nieuwe te kopen. Ik ben ook eens mee op circuit gegaan. Dat vond ik echt levensgevaarlijk. Ik heb altijd met een auto op het circuit gereden en de lijnen die je dan op het circuit volgt met de auto zijn dan toch wel behoorlijk anders dan met de motor.  Ik lag meer bijna in de zandbak dan goed voor me was en ik ben dan na een paar rondjes binnen gekomen. Maar ik snap het gevaar zo goed  Ik snap het gevaar zo goed en dit soort nieuwsbericht is zo intriest.

Want ik kan ook de papa zijn met de jongen op het fietsje naast mij.  Ik heb ook nog een kleine gast. Als daar iemand met een raket komt aangevlogen en het is niet te vermijden. Daar zijn geen woorden voor hoe dat het voelt natuurlijk. Koen heeft gelukkig nooit een ongeval gehad met de motor en dat heeft een reden. Ik ben ook een assertieve chauffeur. Zeker met de motor redeneerde ik altijd dat 'als ik achter die man blijf en die doet een onverwacht manoeuvre, dan kan ik de pineut zijn want ik zit natuurlijk in openlucht. Dus ik zal er maar snel voorbij rijden. 

Als je dat altijd denkt, rij je natuurlijk iedereen voorbij en rij je uiteraard veel te snel. Het is een héél moeilijk evenwicht tussen beseffen dat je iets doet wat niet mag en toch constant denken 'Ik heb alles onder controle'. En ik durf nog altijd zeggen dat ik echt alles onder controle had. Tot die ene keer dat er wel iets gebeurt dat je dan toch niet had voorzien. Want je bent natuurlijk niet de enige op de baan. Hoe langer, hoe erger. We zijn met veel veel veel op de baan en dat heeft me ook weerhouden om terug op de motor te kruipen.

En dan krijgt Koen die ene onvermijdelijke vraag: wat als bijvoorbeeld zijn zoon Nono ooit afkomt met de mededeling 'Pa, ik ga met een motor rijden'. Hoe zal Koen daar dan op reageren? Dat is werkelijk een heel moeilijk antwoord. Ik ga het niet kunnen weerhouden want ik heb het zelf gedaan maar ik ga hem uitvoerig wijzen op de gevaren en ik vind trouwens - niet alleen voor de motor maar voor iedereen die zich straks in het verkeer zal begeven - dat dat als van kindsbeen af in de lagere school en opgevoerd in de humaniora nog véél meer aan bod zou moeten komen. Dat ze snappen wat de gevaren zijn. Ik zeg het, als je met ik weet niet hoe het tegenwoordig staat maar een gast zoals ik met 8 uur les zomaar op eender welk monstermachine mag kruipen met 100 PK voor 250 kilo, eigenlijk is dat totaal absurd.

We beginnen we nieuwe week met een fantastische aanbieding die we jullie niet willen onthouden: 10.000 Luchtballonnen van K3 kan je vandaag en enkel vandaag aanschaffen voor slechts 9,99 euro.

Hooverphonic bestaat twintig jaar, en dat vieren ze met de release van hun negende studioalbum ‘In Wonderland’; een collectie singles, met meerdere vocalisten.

In de twee decennia van haar bestaan verwerft Hooverphonic zich een legendarische status in eigen land. In België is de groep niet alleen een gekoesterd muzikaal instituut, maar ook al twintig jaar een ware hitmachine. Het succes van hun recente single, het funky Badaboum, met een opwindende glansrol voor de Franse zangeres Emilie Satt (cfr. Madame Monsieur, Oxmo Puccino, Benjamin Siksou…) is hiervan het zoveelste bewijs.

Als vanouds vormen bassist/programmeur Alex Callier en gitarist Raymond Geerts de creatieve kern van de groep. In de voorgaande twintig jaar werd Hooverphonic steeds gecompleteerd door een vaste gastvocaliste. Wanneer in 2015 een eind komt aan de samenwerking met Noémie Wolfs, besluiten Alex Callier en Raymond Geerts bij het maken van ‘In Wonderland’ tot een andere aanpak. Op het nieuwe album zijn meerdere stemmen te horen, zowel mannelijke als vrouwelijke, met verschillende timbres die elk nummer een eigen karakter geven.

Wie zijn nu die vocalisten die het album van elk hun eigen ‘kruiding’ voorzien? Drie van hen komen uit Londen. Zangeres/ celliste Janie Price, artiestennaam Bird, neemt de zang voor haar rekening van In Wonderland/ I Like The Way I Dance. Singer-songwriter Felix Howard zingt God’s Gift/ Moving. Ook Neil Thomas is een singer-songwriter, artiestennaam Litlo Tinz. Hij brengt samen met de eerder genoemde Française Emilie Satt Badaboum/ Cocaine Kids. Belgische en Nederlandse inbreng is er eveneens. Christa Jérôme (cfr. Marc Moulin, Starflam), half Haïtiaans trouwens, vertegenwoordigt België in Deep Forest/ Thin Line en Tjeerd Bomhof, bekend van Voicst, Dazzled Kid en onlangs nog Dazzled Sticks, zingt Hiding In A Song/ Praise Be. Lucky Fonz III staat hem bij als background singer.

‘In Wonderland’ is een eclectische plaat, met als rode draad de melancholische strijkers die eigen zijn aan Hooverphonic. “Strijkers, een mens krijgt daar rap kippenvel van”, aldus Alex Callier.

Van de tien liedjes op ‘In Wonderland’ zijn er namelijk negen met strijkers.

Nog enkele dagen en dan is het zover. Het nieuwe album van John Terra zal op 25 maart te koop zijn. De drie singles als voorloper van dit album deden of doen het voortreffelijk. Met zijn nieuwe single “Welkom Rosie” gooit hij momenteel hoge ogen in de “Ultratop 50 Vlaams”. “Cracklin' Rosie” is een grote hit van Neil Diamond uit 1970. Eigenlijk is dit nummer niet echt goed te vertalen volgens John Terra. De tekst zou gaan over Rosé wijn en daar wou John echt niet over zingen. Dit lied heeft dan ook een heel andere betekenis gekregen uit de mond van de Vlaamse zanger. Geert van De Geest heeft trouwens de tekst van dat nummer geschreven, net als van enkele andere nummers van dit album.



John Terra leest graag boeken, vooral over het leven. Hij beseft meer dan ooit dan hij in het 'nu' moet leven. De man geniet dan ook van ieder moment. Vroeger vond hij alles meer vanzelfsprekend, maar nu helemaal niet meer. Nu beleeft hij alles gewoon meer en veel intenser.

John geniet echt op het podium ook. De meeste optredens vinden 's avonds plaats en daar heeft hij geen problemen mee vertelde hij bij “Ment op zondag”. Hij gaat nooit slapens slapen voor 2 uur. Na maximum vijf uurtjes geslapen te hebben voelt hij zich weer fris om aan een nieuwe dag te beginnen. Opvallend is dat John's vrouw nooit naar een optreden gaat. Soms is ze er wel bij als hij interviews doet. Vooral naar Zee gaat ze graag mee, want dan maken ze er een echte uitstap van.



De cd “John Terra zingt Neil Diamond” werd opgenomen met live muzikanten en met een geweldig team aldus de zanger

We spotten Elindo Avastia van Ghost Rockers eerder deze maand bij de première van de musical Grease in de Stadsschouwburg te Antwerpn. De musical met onder andere Jo Hens, Matthew Michel en Helle Vanderheyden is een schot in de roos. Elindo genoot van de musicalversie. Van de uit 1978 daterende film werd inderdaad  een nieuwe musicalversie gemaakt en die werd echt wel gesmaakt door de vele aanwezige bv's.Elindo was samen met zijn collega's van Ghost Rockers op de première aanwezig want echt niemand wou Grease missen. En uiteraard wouden ze zien hoe hun collega-Ghost Rocker Matthew Michel het er vanaf bracht.