Cinema Canvas in Genk
Na Kortrijk en Antwerpen trekt Canvas volgende week met zijn mobiele filmfestival naar Limburg. Cinema Canvas strijkt er op woensdag 26, donderdag 27 en vrijdag 28 juli neer in C-Mine in Genk, op de voormalige mijnsite van Winterslag.
Op elk van die dagen wordt een kwaliteitsfilm vertoond die werd gekozen door een bekende filmliefhebber. Die leidt de film ook zelf in, samen met een andere filmkenner en presentator Michaël Pas. De films worden geprojecteerd op een groot scherm in een sfeervolle setting en met alles erop en eraan, van foodtruck tot zomerbar.
Het programma van Cinema Canvas in Genk ziet er zo uit:
Woensdag 26 juli: Badlands - De keuze van Fien Troch
Donderdag 27 juli: Miller’s Crossing - De keuze van Matthias Sercu
Vrijdag 28 juli: Magnolia - De keuze van Luk Wyns
De film en het gesprek vooraf zijn ook te zien op Canvas.
De toegang is gratis, maar je moet wel reserveren via canvas.be. Er zijn nog enkele plaatsen vrij.
Woensdag 26 juli: Badlands
De keuze van Fien Troch
Fien Troch
'Een meesterwerk' noemde Ryan Gosling Fien Troch’s laatste film Home en dat moet toch nog net iets meer plezier doen dan complimenten krijgen van onze eigen Vlaamse critici. Trochs vierde langspeler bulkte van de energie en onderhuidse suspense, Fien heeft er dan ook naar eigen zeggen 'haar rock ’n roll mee gevonden'. Op het filmfestival van Venetië mocht ze, samen met partner, co-scenarist en monteur Nico Leunen de Zilveren Leeuw in ontvangst nemen. Home draait om de lotgevallen van een groepje tienerjongens en de volwassenen die hen omringen; de film begint heel onschuldig maar al gauw zit je middenin een onthutsend noodlotsdrama.
Ook in de keuzefilm van Fien Troch loopt het allemaal geweldig uit de hand. Badlands (1973), van Terence Malick is een klassieker van de Amerikaanse cinema, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van John Starkweather en Caril Fugate, twee ‘lovers on the run’ die zich moordend een weg baanden naar de Badlands, een spectaculair geërodeerd natuurgebied in Montana. Fien Troch: “In deze film wordt het banale romantisch en het gruwelijke gewoon. Malick geeft geen verklaring, hij laat twee mensen zien die zelf niet lijken te beseffen wat ze doen. Daarom is die film ook totaal niet gedateerd”
Meer daarover vertelt ze in het inleidende gesprek met gastheer Michaël Pas en collega-filmkenner Gertjan Willems (filmhistoricus Universiteit Gent). Hij vult de persoonlijke inzichten van Fien Troch aan met een ruime en tegelijk scherpe filmhistorische blik. Hij toont hoe we ook anders kunnen kijken naar de film, ook al hebben we hem al eerder gezien..
Badlands
Badlands is een roadmovie van Terence Malick uit 1973 met o.a. Martin Sheen, Sissy Spacek, Warren Oates en Harry Dean Stanton
De 25-jarige Kit is vuilnisman. Hij kamt zijn haren zoals James Dean dat doet. Hij is op de vlucht met zijn tien jaar jongere vriendin, de majorette Holly. Ze hebben Holly’s vader vermoord, want die vond hun relatie maar niets. Ze krijgen de smaak te pakken en blijven moorden op hun weg naar de Badlands van Montana.
Tom Barman zingt in dEUS-song Nothing really ends: “Don’t say goodbye. Let accusations fly. Like in that movie. You know the one where Martin Sheen waves his hand to the girl on the street.” Die film is Badlands, het dromerige debuut van de toen dertigjarige Terrence Malick. Hij baseerde zich op de waargebeurde zogenaamde ‘spree killings’ van John Starkweather en Caril Fugate, die ook Oliver Stone inspireerden tot zijn film Natural born killers. Sheen en Spacek zijn niet minder dan magnetisch als de jonge, naar mythologie smachtende moordenaars.
Badlands speelt als een poëtische nachtmerrie, met overweldigende landschappen en prachtige beelden van kleinsteeds Amerika. Intrigerend daarbij is de verstelstem van het tienermeisje Holly, die mooi contrasteert met wat je ziet gebeuren.
Uitzending op Canvas: vanaf 22.10 u
Donderdag 27 juli: Miller’s Crossing
De keuze van Matthias Sercu
“Ik vind de gebroeders Coen op hun grappigst wanneer ze, zoals in Miller’s Crossing, niet grappig proberen te zijn”.
Matthias Sercu
Acteur Matthias Sercu hebben we op tv al zien opduiken in alle mogelijke vormen en gedaanten, nu eens als Flik op Eén, dan weer als Rodenburg op VTM, als Mickey in W817 of Ubi in Buiten de zone, achter een bal aanhollend voor Jan Verheyen in Team Spirit, of recent als éénarmige drummer in de door hemzelf geschreven en gemaakte serie Marsman op Eén. Die laatste, deels autobiografische, in binnen-en buitenland bekroonde fictieserie vertelt het verhaal van een geslagen-hond-van-een-man die wakker wordt wanneer zijn moeder sterft en hij plots voor zijn autistische broer moet zorgen.
Momenteel schrijft Sercu aan zijn eerste langspeelfilm J’aime La Vie. Maar hij maakt graag tijd om in Cinema Canvas nog eens te komen vertellen over en genieten van Miller’s Crossing (1990), een neo-noir van de Coen Brothers.
Voor de filmvoorstelling praat hij over de film met Gertjan Willems (filmhistoricus Universiteit Gent) en gastheer Michaël Pas.
Miller’s Crossing
Miller’s Crossing is een misdaadthriller van Joel en Ethan Coen uit 1990 met o.a. Gabriel Byrne, Marcia Gay Harden, John Turturro en Albert Finney.
Tijdens de Amerikaanse drooglegging van de jaren dertig heersen de Ierse maffiabaas Leo O'Bannon en zijn rechterhand Tom Reagan over een stadje aan de oostkust. Wanneer Italiaanse gangsters hem toestemming vragen om de broer van zijn minnares uit de weg te ruimen, weigert Leo, ondanks Toms twijfels. Er ontstaat een bendeoorlog, waarbij Tom tussen twee vuren komt te zitten.
Het regisseursduo Joel en Ethan Coen weet als geen ander zowel zwarte humor als stevig geweld een plaats te geven in ironische misdaadverhalen. Ook vaste prik: zelfingenomen personages die met veel aplomb hun kromme logica verkondigen. Meestal moeten ze die met klappen bekopen. Deze openingsfilm van het New York Film Festival 1990, gebaseerd op het werk van auteur Dashiell Hamett, is daar een puik voorbeeld van.
Naast de laconieke protagonist Gabriel Byrne steelt de Coens favoriete acteur John Turturro (Barton Fink, O Brother, Where Art Thou?, The Big Lebowski) de show. Maar ook in de crew vinden we toptalent. Zo is er vaste componist Carter Burwell, die een vaak romantische orkestscore schreef. En de chef camera van dienst: Barry Sonnenfeld, de latere regisseur van The Addams Family (1991) en Men in Black (1997). In Miller’s Crossing, zijn derde en laatste film voor de broers Coen, speelt hij met heerlijk ongewone camerastandpunten en close-ups. Die visuele stijl maakt de surrealistische sfeer compleet.
Uitzending op Canvas: vanaf 22.05 u
Vrijdag 28 juli: Magnolia
De keuze van Luk Wyns
“Tom Cruise speelt hier één van de beste rollen van zijn leven inclusief één van beste monologen uit de filmgeschiedenis.”
Luk Wyns
Luk Wyns is acteur, scenarist, en regisseur. Eind jaren negentig liep hij in de kijker als de Voader, de Bomma (en vele anderen) in zijn eigen Familie Backeljau, een opmerkelijke sitcom in plat ‘Antwàààrps’. Na een aantal gastrollen in Vlaamse series scoorde hij een hoofdrol én bergen cocaïne als Eddy Stoefs in Matroesjka’s. Nog voor een echte Horrorclownplaag de wereld teisterde, lanceerde Luk Wyns zijn Crimiclowns, een gitzwarte gangsterkomedie, naar eigen zeggen “een cadeautje aan alle brave huisvaders die ook eens buiten de lijntjes zouden willen kleuren”.
Buiten de lijntjes kleuren doet Wyns ook in Cinema Canvas door voor Magnolia (2000) te kiezen, de film van Paul Thomas Anderson, die alles anders deed dan andere films toen hij uitkwam.
Voor de start van de film, praat Luk daarover met Lisa Colpaert (filmwetenschapper University of the Arts in Londen en programmator bij Cinea), en gastheer Michaël Pas.
Magnolia
Magnolia is een ensembledrama van Paul Thomas Anderson uit 1999 met o.a. Tom Cruise, Julianne Moore, William H. Macy, Philip Seymour Hoffman en Luis Guzmán
Op een dag krijgen negen verschillende personen in en rond San Fernando Valley in Californië door een samenloop van omstandigheden met elkaar te maken. Toeval, een gemeenschappelijk verleden, specifieke keuzes, de goddelijke voorzienigheid: dat alles draagt ertoe bij dat hun levens met elkaar verweven raken. Voor elk van hen eindigt de dag met een climax.
Sinds de seventies-pornokomedie Boogie Nights (1997, eveneens te zien in Cinema Canvas op 25 augustus) en het ensembledrama Magnolia wordt Paul Thomas Anderson wereldwijd beschouwd als één van de meest opwindende en originele regisseurs van dit tijdsgewricht. Zelfs een imagobewuste superster als Tom Cruise ging overstag voor Andersons visie. In Magnolia zet Cruise de meest gewaagde rol uit zijn carrière neer: een macho verleidingscoach met als mantra “Respect the cock and tame the cunt!”. Het leverde hem een Golden Globe op.
Het moet de enige keer zijn in Cruises carrière dat zijn eigen rol maar één van de vele indringende karakterstudies is. Anderson laat een groot aantal personages rond elkaar cirkelen: zijn film lijkt op een hedendaagse hyperbool van de Robert Altman films uit de jaren zeventig. Onvergetelijke personages brengen ontroerende monologen, onderlijnd door een soundtrack die de pathetiek niet schuwt. Magnolia is een magnifiek melodrama voor de postmoderne kijker.
Uitzending op Canvas: vanaf 21.55 u
