Xavier Taveirne slachtoffer van pesterijen
Zelfs De Slimste Mens ter Wereld was slachtoffer van pestkoppen.
Xavier Taveirne is nieuwsanker, radiopresentator en werd Slimste Mens ter Wereld, maar zelfs hij werd gedurende zijn jeugdjaren het slachtoffer van pesterijen… Hoe slaagde hij erin zijn pestkoppen te slim af te zijn?
Xavier Taveirne getuigt in Humo over hoe hij gepest werd als puber. “Ik had acne, was nogal corpulent en droeg een bril met dikke glazen.” Een gemakkelijk slachtoffer met andere woorden. Xavier Taveirne getuigt hoe hij werd uitgescholden voor puistenkop, dikzak of blinde mol. “Het hielp ook niet dat ik in niks uitblonk,” verduidelijkt de journalist. “Ik hoorde nergens bij en niemand gaf me het gevoel dat ik wél ergens bij hoorde.”
Xavier Taveirne geeft toe dat hij al snel berustte in zijn lot. Als ze hem niet tof vonden omdat hij niet voetbalde of geen meisjes nariep, dan was dat maar zo. “Meer nog, ik wilde geen lid van dat clubje worden,” aldus Xavier Taveirne. “Ik wil niet zijn zoals jullie, liever niet zelfs,” gaf Xavier Taveirne zijn pesters lik op stuk. Toch wil Xavier Taveirne iets verduidelijken.
Hij werd gepest, dat gebeurde regelmatig, maar het pesten concentreerde zich vooral gedurende de eerste twee jaren van de middelbare school en het was geen “structureel pesten.” Soms lieten de pestkoppen hem weken met rust… Xavier Taveirne wil zijn situatie dan ook niet vergelijken met schrijnende gevallen van jongeren die dagelijks lastiggevallen worden.
Zijn ervaring leerde Xavier Taveirne dat het vaak de populaire prom queens en kings zijn die de lijnen van de pesters uitzetten. “Wie populair is, bepaalt de norm, en alles wat daar niet mee strookt, moet eraan geloven.” Gelukkig leerde Xavier Taveirne hoe hij zijn pestkoppen van antwoord moest dienen. Het pesten hield gaandeweg op. Deels doordat Xavier Taveirne een grote desinteresse toonde. “Als je pesters niks in de weg legt, zoeken ze vaak de confrontatie niet op.” Maar er was meer… In het derde middelbaar begon Xavier Taveirne zelf een felle bek op te zetten. Het werd zijn wapen tegen de pesters en daardoor lieten ze hem met rust.
Xavier Taveirne beseft dat hij toen ook gewoon anders was dan de andere leerlingen. Hij las boeken in een hoekje van de speelplaats en verloor zichzelf in die verhalen… Hij hield zich steeds voor dat die fase van het pesten van voorbijgaande aard was. Ooit zou hij zijn eigen plek in de wereld vinden, en dat gebeurde ook wanneer hij ging verder studeren in Brussel. Ver weg van zijn vroegere klasgenoten kon hij zich eindelijk ten volle ontplooien. Zijn boodschap is vooral dat school een fase is en dat er nadien andere fases in je leven komen. Dat besef hield hem altijd recht. Xavier Taveirne wist immers al heel vroeg dat hij journalist wilde worden. Dat doel lag al heel lang vast en niks of niemand zou hem dat verhinderen.
