Nieuw album: La Matanza Songs van Kris De Bruyne

In 2010, het jaar waarin zijn 60ste verjaardag luisterrijk werd gevierd, nam Kris De Bruyne - jonger dan ooit - zijn 20ste album op met totaal andere songs dan we van hem gewoon zijn.

La Matanza Songs is geschreven op het Spaanse vulkaaneiland El Hierro, in het binnenland in La Parroquia de La Matanza; tot in het piepkleine haventje van Molyvos, Lesbos, Griekenland. “Ik wou in het licht van mijn geplande cd-trilogie de opvolger maken van “Westende Songs”, maar nu zou het over de lichtheid van het leven gaan. Ik zat in El Hierro op het terras van Marc Legendre, met uitzicht over de oceaan, La Gomera, Tenerife en Gran Canaria. We spraken over mijn plannen om een positief-intimistisch antwoord-album op ‘Westende Songs’ te maken. Marc zei : Zo’n plaat kun je dan alleen maar hiér schrijven. Hier krijg je gratis 10 maanden zonlicht per jaar. Met alles wat je nu in je hebt, gaat dat werken ...” Die Spaanse & Griekse zonnen hebben inderdaad welwillend hun licht op Kris’ inspiratie laten schijnen. Hoe witter zijn haren met de jaren worden, hoe rooskleuriger hij het leven begint te bezingen ... “Lies Steppe kwam naar de studio om de lead vocal van ‘Meisjes van Modigliani’ adembenemend mooi neer te komen zetten. We hadden haar eerst ter opwarming (het vroor buiten 12°) o.a. ook ‘Olivia’s Ondergang’ laten horen. Die pretogen van haar, die opbloeiende glimlach bij het volgen van de vreemde verhaal-wendingen van deze fucking story ... Ook dat was een prachtig cadeau” Tekstueel hebben we Kris zelden zo zacht zingend en innemend-grappig gehoord. Dubbele bodems, spot, goede raad, encyclopedische verklaringen; over schilderkunst, Vlaams/Waalse taalovereenkomsten, over de kunst van het aanraken, danslessen, citaten uit politieke tv-interviews, over Neeka’s ‘No Not For Love/No por Amor’, over quasars, over een Syberisch syndroom, reizen in de ruimtetijd, een soap-romance, aanbevelingen hoe te ontsnappen aan stress, ... Het zit er allemaal in. “Neeka bracht niet alleen haar warme muzikale talent mee, maar ook nog haar solide zin voor humor. Tot mijn verbazing wordt er zelden gelachen bij mijn teksten, hoewel ze uitpuilen van Carmiggelt/Den Uyl-citaten. Toen Neeka in de studio aankwam en luisterde naar enkele takes, barstte zij in schaterlachen uit. Vooral ‘Als Guustje Danst’ scoorde hoge ogen”