Emilie Vansteenkiste: “Ik hoor vaak dat ik dankbaar moet zijn”
Als jong meisje wil je het niet hoeven mee te maken dat je je mama moet afgeven. Maar Emilie Vansteenkiste moest het wel. Haar mama overleed enkele maanden nadat ze de diagnose van dé vreselijke ziekte kreeg.
“Mama heeft zich ongelofelijk sterk gehouden, tot de laatste seconde. Voor zichzelf, maar ook voor haar omgeving: ze was erg begaan met mij, met hoe ik de situatie ervoer. We zijn naar een psycholoog gegaan, waar we zowel gezamenlijke als individuele gesprekken hebben gevoerd. Dat was een grote steun, ik kan het iedereen aanraden die op het punt staat iemand te verliezen”, zegt Emilie in Humo.
Emilies mama volgde wel een chemokuur en die hebben haar leven een beetje kunnen rekken. Maar na een tijdje werd ze er alleen maar zieker van.
“Ze heeft nog elf maanden geleefd na de diagnose. Ik hoor vaak dat ik best dankbaar mag zijn, omdat ik afscheid heb kunnen nemen van mijn mama, maar... 'Dankbaar' vind ik geen passend woord. Het klinkt zelfs wrang: mama takelde zienderogen af, en het was ontzettend zwaar om haar zo snel en zo hard te zien achteruitgaan. Ze kwam in een rolstoel terecht, de laatste dagen kon ze zelfs niet meer praten. Maar de ziekte was ook onvoorspelbaar: soms ging het plots weer even beter, om dan niet veel later spectaculair te verslechteren. Ik kon dus niet inschatten wanneer het moment was aangebroken om afscheid te nemen. Zoiets stel je uit, hè. Tot het te laat is.”
