Tom Waes is nét niet gek
In de voorlaatste aflevering van Tomtesterom ging Tom Waes waarschijnlijk zijn gevaarlijkste uitdaging tot nu toe aan. Op veertien dagen tijd wilde hij zichzelf klaarstomen om levend en wel van de 149 meter hoge Olympiaschans in het legendarische Garmisch-Partenkirchen af te springen. Een uitdaging die, toen ze enkele maanden geleden in de pers lekte, door kenners en experten werd omschreven als waanzin. Wat ook niet onbelangrijk was; Tom kon eigenlijk niet skiën. Zijn ski-ervaring beperkte zich tot een week skivakantie op school. “Ik dacht dat dat niet nodig was”, zei Waes. Het bleek een zware vergissing. Van in het begin was het duidelijk dat het een moeilijk verhaal zou worden. Elke stap kostte veel meer tijd dan zijn coach, Marc Nölke, had ingeschat. Tekenend was het moment waarop Tom als opwarming een dertig meter hoge helling naar beneden moest skiën. Voor een gemiddelde skiër geen probleem, maar Tom had een volledige dag nodig om te leren stoppen met de logge schansspringski’s. Zijn eerste poging om van een echte schans af te springen, was zo mogelijk nog dramatischer. Ook al was het nog maar een beginnersschans van dertig meter, het bleef erg hoog en voor Tom was het echt onmogelijk. Hij durfde niet. Pas toen Marc een andere, kleinere schans had gevonden, slaagde Tom er eindelijk in om een eerste echte sprong te maken. Het was typerend voor de hele onderneming; Tom zette kleine stapjes vooruit, maar de echte Olympiaschans bleef ver weg. Toch was er één opsteker. Doordat nog nooit een Belg heeft meegedaan aan een officieel schansspringtornooi zag Tom een kans om Belgische skigeschiedenis te schrijven. Hij zou als eerste een Belgisch record schansspringen kunnen vestigen. Het enige wat hij daarvoor moest doen, was deelnemen aan een wedstrijd en een geldige sprong maken. De afstand speelde geen rol, hij mocht alleen niet vallen. Tom waagde zijn kans op een plaatselijk jeugdtornooi. Daar werd gesprongen van een schans van 25 meter. Op zich een beginnersschans dus, maar voor de onervaren Waes verre van gemakkelijk. Tom kreeg drie pogingen en pas bij de derde poging slaagde hij erin om overeind te blijven. Het resultaat was een afstand die op dat moment op 12,5 meter werd geschat, maar die ondertussen is aangepast naar 14 meter. Nog altijd verre van een topprestatie, maar goed genoeg om de geschiedenis in te gaan als het eerste Belgische recordhouder schansspringen. Het was een kleine triomf voor Waes, maar al snel werd hij weer met de neus op de feiten gedrukt. Toen zijn coach hem extra begon te pushen om hem alsnog klaar te stomen voor Garmisch-Partenkirchen gaf Tom er de brui aan. “Ik had eigenlijk al alles kunnen breken”, zei Waes, “het is tijd om mijn droom op te bergen.” Tom bleef dus steken op de 25 meter hoge schans. Een mooie presentatie voor een beginnend skiër, maar een heel eind verwijderd van de 149 meter hoge Olympiaschans.
