.
News Image

Loic Nottet stelt debuutalbum voor

En daar is de zanger terecht trots op.


Loïc Nottet mag dan momenteel nog net te jong zijn om in de Verenigde Staten een pintje te bestellen – hij wordt in april 21 – toch heeft hij al een CV dat stevig gevuld is. Loïc werd geboren in Charleroi en groeide op in een klein dorpje in de buurt. Een babysitter had hij niet nodig. Loïc hield zichzelf wel bezig met het kijken naar Disneyfilms en muziekzenders. Een grote openbaring kreeg de jonge Loïc toen hij de iconische clip van ‘Ghosts’ van Michael Jackson zag. “Plots vielen de puzzelstukjes in mekaar. Ik vertelde aan mijn moeder dat ik vanaf dat moment wist wat ik wilde doen in mijn leven. Ik hield van tekenen, schrijven en dansen, maar het werd me duidelijk dat ik in de eerste plaats nood had aan muziek. Dat is de basis van alles voor mij”, zo vertelt Loïc. Maar voor een jongen van het platteland is de weg naar het sterrendom nogal hobbelig.



Om aan z’n muziek te werken zag Loïc Nottet het groots, maar hij wilde wel over alles controle blijven houden. “Ik wilde alles zelf doen, daar had ik ook echt nood aan. De basis van de nummers nam ik zelf op en dat stuurde ik dan naar de producers die mijn composities in een arrangement goten. Zo ging het ook met de teksten. Als ik m’n melodieën zing, lijken de teksten soms een soort yoghurt van woorden. Maar eens ik een titel heb gevonden, weet ik waar het nummer over moet gaan en valt alles in z’n plooi. Ik wist dat het eerste nummer voor m’n album ‘Million Eyes’ zou heten, nog voor ik alles goed en wel geschreven had. En zo ging het met alle nummers.”



Voor de definitieve sound werkte Loïc samen met drie producers: Luuk Cox van Shameboy (voor ‘Million Eyes’), de jonge Ico en Alexandre Germys. Zij gingen aan de slag met de basis die Loïc hen had aangeleverd. De rode draad door alle songs op zijn album? Een boodschap van tolerantie in een wereld waarin alles gedomineerd wordt door het ego. “Ik sta achter alles wat ik zeg in mijn teksten en met mijn songs. Ik heb van niks spijt en er staat geen enkel nummer op het album dat zo maar werd geschreven om de tracklist vol te krijgen. ‘Hungry Heart’ gaat over een jongen die vindt dat hij niet de liefde kan geven die zijn partner van hem vraagt en dan besluit om te vertrekken omdat de relatie meer slecht dan goed voor hem doet. Dat lijkt een liefdesliedje, maar ik heb het geschreven vanuit het standpunt van iemand die zichzelf in de spiegel ziet. Het gaat dus eigenlijk over narcisme.”



‘Cure’ begint als een soundtrack van John Carpenter, ‘Mud’ kronkelt rond een magische tribal beat en ‘Poison’ doet het tempo weer wat zakken. Op ‘Wolves’ haalt Loïc z’n inspiratie bij het verhaal van ‘Belle en het Beest’ terwijl ‘Dirty’ de minachting oproept van iedereen die tegen alles is wat anders is. “Het album is opgevat als een soort filmverhaal, met een inleiding en een grote finale die ‘Mirrors’ heet. Een spiegel is dan ook erg belangrijk in hoe we onszelf zien en met ons imago bezig zijn”, zo legt Loïc uit.



Voor deze eerste collectie van songs die samen z’n album vormen zocht Loïc lang naar de juiste titel. Uiteindelijk heeft hij die ook gevonden: ‘The Reign of Selfocracy’. “Het album gaat veel over mezelf en ik vond daarnaast dat het woord ‘selfocracy’ wel goed klonk. We leven in een tijd waarin de selfie alles overheerst. Dat sluit mooi aan bij de boodschap van het album.” Zwevend tussen pop en electro, tussen filmmuziek en melodieën vol van nostalgie is deze verzameling van elf nummers een plaat met een open geest en hart. Badend in de sfeer van Peter Pan die je meeneemt naar zijn ingebeelde land.



“Na de Mona Lisa kon Da Vinci zeggen dat hij een schilder is. Met Harry Potter kon JK Rowling aantonen dat ze een fantastische schrijfster is. Dat zijn zaken die je moet verdienen. Ik vind van mezelf dat ik nog geen aanspraak kan maken op de titel ‘artiest’. Ik probeer om er eentje te worden, maar ik ben er nog niet. Ik ben heel kritisch en hard voor mezelf”, weet Loïc. Die bescheidenheid siert hem, maar het klopt niet helemaal met de kwaliteit en de emotie dat zijn album ‘The Reign of Selfocracy’ uitstraalt. Het is een plaat die het begin vormt van een ongetwijfeld lange en mooie carrière. Een album van een gevoelige artiest, met een jong en fris gezicht maar een beminnelijke ziel.



Het eerste album van Loïc Nottet waarmee hij ons met z’n melodieën z’n emoties toont en z’n hart opent, zal ongetwijfeld ook het hart veroveren van al wie er naar luistert.


Bio van Loïc Nottet

Meer Over:

Loïc Nottet