Jill Peeters huilt tijdens uitzending

Weervrouw Jill Peeters heeft een moeilijk moment achter de rug. Jill was zondagochtend de gesprekspartner van Christel Van Dyck in het Radio 2-programma De Rotonde. Het is één van de weinige programma's waarin muziek overbodig is. Tijdens het programma heeft Christel het met haar gast over het leven, zowel privé als professioneel en dat was zondag bij Jill Peeters niet anders. Er kwamen bij Jill tranen aan te pas toen ze het over haar overleden papa had. Rond de jaarwisseling is de papa van Jill overleden. Daar kan ik moeilijk over praten. Ik heb voor mezelf het gevoel dat ik dat overlijden nog niet geplaatst hebt. Ik denk dat dat ook heel normaal is.

Jill: Ik heb echt het gevoel dat ik nog midden in de rouwfase zit, dat rouwproces noemt men dat. Ik laat dat ook toe, voila. Ik huil nog héél veel. Ja, voila. Ik ga nu terug beginnen. Het is veel te snel gegaan. Mijn papa is half juni vorig jaar opgenomen geweest met een longontsteking en bleek vrij snel dat hij longkanker had, uitgezaaid. Eigenlijk is hij tussen half juni en december altijd ziek geweest, in behandeling geweest. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, bijwerking links, bijwerking rechts. Moe, pijn, misselijk, al die dingen doorgemaakt. Ik ben wel blijven werken, dat was heel moeilijk.

Maar dat werken was altijd belangrijk, ook voor mijn vader, ook voor mijn man hoor. Ik wist dat mijn papa in Gasthuisberg lag en naar het weerbericht keek. Tegen dat ik op tv kwam, zette ze de tv op. Ik wist dat mijn papa keek en ik deed dan ook zo vaak mogelijk het weerbericht. En de dag dat mijn vader een beroerte had en dan zag hij niet meer- mijn moeder had dat niet verteld omdat ze wist dat ik aan het werken was - ik belde dan onderweg naar huis om te horen hoe het was en toen heeft mijn mama over de beroerte verteld. Ik heb toen naar de directie gebeld en gezegd 'ik stop'. Mijn papa kon me toch niet meer zien omdat hij zijn zicht verloren was door de beroerte.

Ik heb dan twee maanden niet gewerkt. Ik had eigenlijk vroeger moeten stoppen. Het is te snel gegaan. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Ik was erbij toen mijn papa stierf. Ik heb eigenlijk geen afscheid genomen omdat mijn papa dat niet wou. Mijn papa wou blijven leven. Mijn papa wist ook niet dat hij zo rap ging sterven. Ge weet ook niet wanneer ge sterft, dat is raar he. Hij dacht dat hij een dutje ging doen om aan te sterken en dat hij weer beter zou zijn als hij zou ontwaken maar hij is niet meer wakker geworden. Ja, we waren erbij. Dat wens je eigenlijk iedereen toe, dat je kan sterven met uw geliefden erbij. Hij had geen pijn, dat hebben ze ons gegarandeerd.

Ik kon echt geen antenne doen op dat moment want op dat moment is het weerbericht doen zo banaal. Wat stelt dat voor een weerbericht doen? Niets. Wat is dat? Dat stelt niets voor, een weerbericht doen. Die banaliteit van een weerbericht, ik kon dat niet verzoenen met het verlies van mijn papa. Ik kon dat niet. Ik heb iets meer dan een maand na het overlijden van mijn papa niet gewerkt en dan ben ik terug begonnen. Dat was verschrikkelijk en nu nog, waarom doe je dat eigenlijk? Maar, ik heb nu meer dan ooit het gevoel om de mensen die 3-4 minuten een fijn gevoel te geven.

Ik blijf dichtbij het juiste weer en hoop dat ik nog steeds het juiste weer voorspel. Maar dat is de kern van het weerbericht. Maar eigenlijk kan je die informatie overal halen. Je moet niet naar mijn weerbericht kijken om het weer te weten. Maar ik hoop in de loop van de avond - en we hebben heel veel kijkers - dat ze tussen dat nieuws dat zo zwaar is tegenwoordig en het amusement van de avond daartussen kom ik zo efkes de mensen iets vertellen. En ook al gaat dat over regen of wind, dan is er hopelijk toch even die glimlach. En dat heb ik toch echt van mijn papa. Ergens leeft mijn papa daarin voort.

Mijn papa zit in mij, het is ook door mijn papa dat ik terug ben kunnen gaan werken. Het is heel dubbel. Doordat mijn papa altijd zoiets had van ge moet werken en dat goed doen, het is daardoor dat ik het weerbericht terug doe. Met thuis te blijven zitten help je jezelf niet vooruit. Maar ik vind het wel belangrijk dat ik mijn tijd heb genomen en ik heb nog tijd nodig en die neem ik wel.

Jill heeft nog een heel leven voor zich en wil vooral gelukkig zijn. Buiten de klassiekers van in de toekomst van de kinderen en mijn naasten zorgen wil ik vooral met de klimaatverandering bezig zijn.

Ik zit meer en meer in het netwerk van de Verenigde Naties die mijn opgepikt heeft en dat is voor mij een enorme uitdaging. Dat doet mij ook groeien, dat doet mij ook bijleren. Ik ben gevraagd voor alles en nog wat. Eén van de dingen die ik nu juist heb uitgewerkt is een internationale cursus voor weermannen en weervrouwen die op antenne zijn op dit moment kunnen volgen om zich om te vormen tot klimaatambassadeurs. Die cursus heb ik in mekaar gestoken en die zal dit najaar voor het eerst gegeven worden. Dat is allemaal goodwill, dat is allemaal vrijwilligerswerk. Voor de rest heb ik niet echt passies. Ik merk en ik wil ook tijd steken in duurzamer leven en dat vraagt tijd en energie, vertelt Jill.