Annie Geeraerts: euthanasiedocumenten liggen klaar

Ze is nog maar 90 maar viert deze zomer haar 91ste verjaardag: Annie Geeraerts ofwel De Bomma uit Familie. Er gaat haast geen week voorbij of we komen haar ergens in het land tegen op één of ander evenement. En dat is zeker niet altijd in haar thuisstad Antwerpen. Voor Jacky Lafon nam ze samen met Ray Verhaeghe met plezier de trein richting Blankenberge om haar 50-jarige carrière te vieren. Maar zelf past ze voor zo'n viering. Annie Geeraerts is een grande dame en toch maar een gewone vrouw. Ze zou perfect jouw en mijn bomma kunnen zijn en weet je wat? We zouden het allemaal nog graag willen ook. Annie Geeraerts is helemaal niet het bazige type zoals De Bomma dat wel is.Integendeel zelf.

Dat Annie straks 91 mag worden, daar is ze dankbaar voor. Ze verkeert ondanks de ouderdomskwaaltjes in een goede gezondheid. Nog steeds doet zij thuis de was en de plas. Trager dan vroeger maar het gaat nog altijd goed met haar. Annie is pas recent beginnen beseffen dat ze oud aan het worden is. Dat vertelt ze dinsdag in Het Nieuwsblad. Ik word 91 in augustus, ik mag niet klagen. Verre van. Het is gek, maar ik heb nooit bij mijn leeftijd stilgestaan. Ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. Ineens is het er. Vorig jaar besefte ik dat ik 90 werd. Kan moeilijk anders, ze confronteren je daarmee.

​Het leven lacht Annie Geeraerts toe, iedere dag weer. Ook al geeft Annie toe dat niet elke dag even goed is. Haar knietjes doen wel eens moeilijk maar gelukkig heeft ze een traplift ter beschikking. Zolang het gaat, wil ik blijven leven. Ik hoop niet dat ik ooit het gevoel zal hebben dat het niet meer moet. Ik kan begrijpen dat als mensen het niet meer zien zitten, ze het willen beëindigen. Euthanasie. Ik heb die papieren ook, maar voorlopig laat ik ze schoon liggen, vertelt Annie in Het Nieuwsblad. Voor één ding heeft Annie enorm veel schrik. Ik ben wel bang om dement te worden. Mijn moeder is eraan overleden, ik hoop dat ik daarvan gespaard blijf. Dat vind ik erg. Niet voor mezelf, ik zal het niet meer beseffen, maar voor degenen rondom mij. Die aftakeling is heel ­confronterend. Maar je hebt dat niet voor het zeggen. We zullen wel zien. Ik ga geen honderd worden, denk ik. Ik zwijg erover en zal voetje voor voetje zien hoe ver ik geraak.”