Het Rechte Pad - 2 (12/09/2006)

Eric houdt voet bij stuk. Hij wil de engagementsverbintenis van de begeleiders niet ondertekenen en trekt dus niet mee over de Andes. Zijn plaats wordt net voor het vertrek op Zaventem ingenomen door Louis. In Chili slaat de groep voor drie nachten zijn kamp op in Los Patos, een onooglijk gehucht dat het einde van de bewoonde wereld markeert. Hun dak is er de eindeloze onbevuilde sterrenhemel, hun toilet de struiken en de rotsen, hun bad een snelstromend bergriviertje met water van zo’n 10 à 12 graden. Omdat de jongeren nog nooit op een paard zaten (een enkele kermispony daargelaten) krijgen ze twee dagen lang rijles en tijd om hun paard te leren kennen. Sommigen – met Jeroen op kop – lijken geboren ruiters. Bij anderen verloopt de kennismaking een beetje moeilijker. Melissa slaat al na twee pogingen de corraldeur achter zich dicht. En Dorien ontdekt al gauw dat er makkelijkere dingen zijn dan in het zadel van een galopperend paard te blijven zitten. Bovendien had ze het al zwaar te verduren gekregen toen iedereen naar haar keek op het moment dat een kurkdroge boom in het kamp plots vuur vatte. En daar zat haar niet brandvrije verleden ongetwijfeld voor iets tussen. Nabil laat zich intussen vooral opmerken door afwisselend de vrolijke kwast uit te hangen en de moeilijke jongen die zich niet wil beschermen tegen de ongenadige zon. Want tenslotte ben je Marokkaan of je bent het niet. Al is het ook vooral hij die praat en luistert wanner de meisjes het moeilijk hebben.